Καμία άλλη κατηγορία ανθρώπων δεν άκουσε από τον Ιησού Χριστό εκείνα τα φοβερά “ουαί”……παρά οι υποκριτές, και διαμέσου αυτών οι φορείς της υποκρισίας σε κάθε εποχή.
Τους παρομοίασε με τους τάφους οι οποίοι είναι εξωτερικά όμορφοι και περιποιημένοι ενώ εσωτερικά είναι γεμάτοι από ακαθαρσίες (Ματθ. 23,27), και αυτό διότι αν και ήταν θρησκευόμενοι, εντούτοις αποδεικνύονταν διχασμένες προσωπικότητες επιτελώντας απλώς τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς να έχουν ειλικρινή σχέση με τον Θεό, σχέση η οποία αποδεικνύεται μέσα από την καθαρότητα της καρδιάς και το έλεος προς τον συνάνθρωπο.
Αυτοί οι λόγοι του Ιησού είναι ένα ισχυρότατο ράπισμα στη δική μας αυτοδικαίωση, στην ηθική μας αυταρέσκεια, στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό μας, στην υποκριτική μας ευπρέπεια, στην άνευ ουσίας τήρηση ηθικών και κοινωνικών κανόνων, στη συμβατική κοινωνική και θρησκευτική συμπεριφορά μας, στην καθημερινή μας ηθοποιία στην εργασία, την οικογένειά μας και στις μεταξύ μας κοινωνικές σχέσεις.
Η υποκρισία είναι μητέρα και αιτία του ψεύδους θα μας υπενθυμίσει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Πράγματι, ο πρώτος διδάσκαλος της υποκρισίας ήταν και είναι ο κατεξοχήν ψεύτης της ιστορίας, ο διάβολος………Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας
Τι δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; – Κατά Ματθαίον 7,3
Με αυτά τα λόγια ο Ιησούς ζήτησε -και ισχύει πάντα- να μην κρίνουμε τους άλλους μα να κοιτάζουμε τους εαυτούς μας και να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα δικά μας σφάλματα. Πόσο εύκολα όμως ξεφεύγουμε κάνοντας τελικά το αντίθετο, ασχολούμενοι διαρκώς με τα των άλλων, αμελώντας τα δικά μας… Λες κι έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με το Θεό πως θα ζήσουμε για πάντα, κυρίαρχοι του κόσμου αυτού, κρίνοντας τους πάντες, ζώντας μέσα στην υποκρισία αφού, στο τέλος, παριστάνουμε τους «καλούς Χριστιανούς». Lia, In Vivo+
Αν η υποκρισία στη συμπεριφορά και στις σχέσεις των ανθρώπων είναι αποκρουστικό και κοινωνικά απαράδεκτο φαινόμενο, στα πλαίσια της χριστιανικής ζωής που διδάσκει το Ευαγγέλιο, αποτελεί σοβαρή πνευματική ασθένεια διότι η υποκρισία όταν καταλάβει την ψυχή του χριστιανού αλλοιώνει το φρόνημά του. Θύρα της υποκρισίας θα ονομάσει την υπερηφάνεια ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και ο όσιος Θαλάσσιος ο Λίβυος θα τονίσει ότι ιδίωμα της κενοδοξίας είναι η υποκρισία και το ψεύδος
Κατακρίνουμε τους άλλους για να φανερώσουμε τον καθωσπρεπισμό μας διότι αν ο άλλος δεν είναι αμαρτωλός πως θα ξεχωρίσω εγώ που διακρίνομαι για την εξωτερική μου ευσέβεια; Μεγαλώνουμε ηλικιακά και αυξάνοντας το προσωπείο μας μικραίνουμε πνευματικά. Υποκρινόμενοι τους ευσεβείς επιδιώκουμε να επιδειχθούμε, να εντυπωσιάσουμε τους άλλους, να τους κάνουμε να μας προσέξουν, να σχηματίσουν καλή γνώμη για μας, να μας επαινέσουν. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί γνήσια ευσέβεια, ειλικρινής χριστιανική ζωή διότι δεν πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό αλλά από τη φιλαυτία μας, δηλαδή την παθολογική αγάπη για τον εαυτό μας.
Η στείρα τυπολατρία μάς εμποδίζει να νιώσουμε τη δροσερή αύρα του Θεού. Ερμηνεύουμε το θέλημα του Θεού επιφανειακά, κρατώντας τον τύπο και τηρώντας το γράμμα του νόμου και όχι βιώνοντας την ουσία της Χριστιανικής πίστης. Η επικέντρωση σε θέματα τυπολατρείας και όχι ουσίας, “της ρηχότητος και όχι του βάθους, της επιφάνειας και όχι του πνεύματος δημιουργεί μία κατάσταση νοσηρή” ……. Pemptousia
Τι εστί όμως υποκριτής; Για τον δήθεν ταπεινοφρονούντα παλαιότροπο άνθρωπο, ας ακούσουμε τι λέγει ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου. <<Είναι εγωιστής, σκληρός, αλύπητος, φοβιτσιάρης, αλλά αυτά τα σκεπάζει με ψεύτικη ταπείνωση……… Ο υποκριτής δεν έχει Θεό και νόμο και καμώνεται ίσα-ίσα πως φοβάται τον Θεό και τον νόμο του. Είναι μιά ψυχή σαπισμένη και βρωμερή κι αμετανόητη.
