Στην εποχή της αθεΐας όπου όλα επιτρέπονται και ανεκτίμητες αξίες όπως η οικογένεια, η σωφροσύνη, η αμοιβαιότητα και ο σεβασμός στο συνάνθρωπο, θυσιάζονται στο βωμό της ευδαιμονίας, της απόκτησης υλικών αγαθών και αξιωμάτων με κάθε τρόπο, μοιραία οδηγούμαστε στη συμφορά και στο θάνατο.
Σήμερα, αδελφοί μου, οι συνάνθρωποι μας θαυμάζουν τον οικονομικό άνθρωπο, τον τεχνοκράτη άνθρωπο και όχι τον άνθρωπο του Θεού. Αλλά ας αναρωτηθούμε, ο τεχνοκράτης άνθρωπος πέτυχε τη χαρά τη γαλήνη και την ευτυχία. Αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια για την απόκτηση πλούτου, τίτλων και ικανοποίησης του εγωκεντρισμού, δεν τον πνίγουν και τον ταλαιπωρούν;
Προβάλλονται από τα παγκόσμια μέσα αποκλειστικά ως πρότυπα, άνθρωποι αλαζόνες, υπερόπτες, έκφυλοι και «προβληματικοί». Πουθενά δεν προβάλλονται οι άνθρωποι του Θεού, οι οποίοι είναι ο ασφαλής οδοδείκτης που θα μας οδηγήσει στο δρόμο της μετανοίας, στο δρόμο που οδηγεί πίσω, στην αγάπη του Θεού Πατέρα από τον οποίο απομακρυνθήκαμε. Ενώπιον μας ίστανται η ζωή και ο θάνατος. Η ζωή εν τω Χριστώ. Ο θάνατος μακριά από τον Χριστό.
Η γενιά μας θα απολογηθεί όχι μόνο για τα σφάλματα, τα λάθη και τα εγκλήματα της, αλλά κυρίως, γιατί απέκρυψε τους ανθρώπους του Θεού και το έργο τους, συγκατανεύοντας σιωπηρά, σε κάθε προσπάθεια του εχθρού να μας οδηγήσει στη σήψη και στην παρακμή και κατά συνέπεια στο θάνατο, γιατί θάνατος είναι ο εκούσιος χωρισμός μας από την αγάπη του Θεού.
Ένας «άνθρωπος του Θεού» ανεπανάληπτος στα παγκόσμια χρονικά, υπήρξε ο Μακαριστός Γέροντας Μελέτιος Αϊβαζίδης ο Ορφανοτρόφος.
«Αυτό που κάνει τον μοναχό Μελέτιο τον ορφανοτρόφο ξεχωριστό και άγιο το έργο του, είναι πρώτα – πρώτα το ότι είχε χάσει την όρασή του στα 11 του χρόνια. Ένας αόμματος λοιπόν άνθρωπος ξεκίνησε να μεγαλώνει ορφανά το 1939, παραμονές του πολέμου. Δεν διαχειρίστηκε ποτέ τα χρήματα κάποιας μητρόπολης. Δεν είχε παγκάρι για να το διαθέσει στο φιλόχριστο αγώνα του. Ως μοναχός ζούσε εν πλήρη ακτημοσύνη. Όπλο του η πίστη του στο Θεό και τίποτε άλλο…
Η προσφορά του στα ορφανά της Ελλάδας είναι 55ετής. Και δεν περιμάζεψε απλά τα παιδιά. Έγινε – για 2000 ορφανά – στοργικός πατέρας, τα τάισε, τα σπούδασε, τα αποκατέστησε με κάθε δυνατό τρόπο. Ένα φαινόμενο μοναδικό ίσως στα παγκόσμια χρονικά», γράφει ο κ. Ιάκωβος, πνευματικό τέκνο του Γέροντα.
Ο ίδιος έλεγε: » Εμείς οι τυφλοί είμαστε οι ευεργέτες σας. Ο Θεός έκανε και τυφλούς για να μαλακώνουν οι άνθρωποι και να κάνουν ελεημοσύνη. Έτσι ωφελούνται. Ο ελεών πτωχόν Θεόν δανείζει και λαμβάνει εκατονταπλασσίονα. Ευεργέτες σας είμεθα οι τυφλοί.»
O συγκλονιστικός αυτός άνθρωπος του Θεού, ο ταπεινός, ο πράος, επίσης είπε και το εξής ανεπανάληπτο:
«Εγώ σαν αόμματος είχα και την στεναχώρια μου, όχι για το σκότος, όσο να μπορούσα να προσφέρω κι εγώ κάτι δια Θεού στην κοινωνία.»
Πω, πω, μεγαλείο ενθέου ανθρώπου, σκεύους εκλογής!
Προσέχετε! Το χρέος όλων μας είναι η καλοσύνη, η αγάπη, η ευσέβεια, ο σεβασμός, η πίστις, τα φιλανθρωπικά έργα που οδηγούν τη ζωή μας εις την ουράνιον βασιλείαν!
Μην ξεχνάμε, ό,τι σπέρνει ο καθένας αυτό και θερίζει, μας συμβουλεύει ο τίμιος Γέροντας.
Έδινε μεγάλη βαρύτητα στην προσευχή και συνέταξε πλήθος πύρινων αγιοπνευματικών προσευχών.
«Η προσευχή, απεδείχθη το στερέωμα γης και ουρανού και πάσης κτίσεως. Καταφεύγουμε στην προσευχή, δια της οποίας κάνουμε γνωστόν εις τον Κύριο μας, το αίτημα μας, αν και ο Κύριος γνωρίζει, προτού να λέμε εμείς τίποτα, εν τούτοις ο άνθρωπος έχει ανάγκην να ζητάει, όπως λέει και η παροιμία: «Τι ανάγκη έχει ο άνθρωπος;» και ο άλλος λέει «μόνος του γνωρίζει». Δια τούτο, κανείς κανένα δεν μπορεί να εμποδίζει. Δια της προσευχής, με πόνον και θλίψην και με στεναχώριαν πολλήν, ζητάει ο άνθρωπος την βοήθειαν του Θεού, δια να απαλλαγεί από τας βαρέας θλίψεις και πόνους.
Η πείνα δεν περιγράφεται, η ανάγκη και για το κάθε τι, η φτώχεια είναι βαρύς και ανεξήγητος πόνος και βάσανος. Ζητούμε από το Θεόν που γνωρίζει καλύτερα από τον εαυτό μας, τας ανάγκας μας και η Ευσπλαχνία του, μας ακούει και μας ελεεί.
Όταν έχουμε ανάγκη, γυρεύομαι βοήθειαν και η στεναχώρια μας, μας αποκλίνει κανενός βοήθεια, εις απελπισίαν φτάνομε και που να πάμε σε κείνον, που έχει φιλανθρωπίαν. Είναι ο Κύριος. Αυτός και μόνον έχει την δύναμιν της αγάπης και την δύναμιν της φιλανθρωπίας και η Ευσπλαχνία Του είναι απέραντη. Ακούει δεήσεις και ευσπλαχνίζεται και ελεεί τον προσευχόμενον φτωχόν, ταλαίπωρο και τον ελεεί.
Διάφορα είναι τα κακά, πολλά και αναρίθμητα, Γύρω μας ο καρδιογνώστης Κύριος, τα γνωρίζει αυτά, περιμένει την προσευχή μας, να μας απαλλάξει απ’ όλα τα γνωστά και άγνωστα κακά.
Ο Θεός είναι ελεήμων και απ’ αυτόν ζητάμε, να μας βοηθήσει και σώσει απ΄ όλα τα κακά.
Έρχεται ώρα και μας κυριεύει η απελπισία, αλλά λέει ο Κύριος και μην φοβάστε. Βρίσκομε αμέσως τον τρόπο μας και δια της προσευχής, ζητούμε την Παντοδύναμον Ευσπλαχνία, του Κυρίου. Και Αυτός μας οδηγεί και μας βοηθεί και μας δίνει αυτά που έχουμε ανάγκη, την λύσιν και μας πλουτίζει καλοσύνες και χαράν αναφέρετον μας δίνει, η απερίγραπτος ευσπλαχνία Του, ως καλός και Φιλόστοργος Πατέρας. Δια της Θεοτόκου και Πάντων των Αγίων.
Κύριε, οδήγησε μας, δια του φωτός Σου απομακρύνοντας από εμάς κάθε σκότος.
Ελέησον Κύριε τους φτωχούς, χήρες και ορφανά, πεινασμένους, αρρώστους, πολεμουμένους, θλιμμένους, φυλακισμένους. Κάθε λύπη Κύριε, μετέβαλε εις χαράν και τον κλήρον και τον λαόν, τους Ορθοδόξους ελέησον.
Κύριε, επίσης δεν ξεχνούμε, να ζητούμε τα άγια μέρη μας και τας Εκκλησίας μας, που τα κατέχουν οι άπιστοι. Κύριε, δώσε μας αυτήν την χαράν, απελευθέρωσον τα άγια μέρη μας.
Δος μας, το δίκαιό μας, προς δόξαν του Αγίου Ονόματος Σου.
Αμήν».
Πατέρα Μελέτιε Ορφανοτρόφε, πρέσβευε εις τον Κύριον της Δόξης, υπέρ ημών των αμαρτωλών, μερίμνησε για τα παιδιά σου που είναι σαν ορφανά μακριά από την Εκκλησία, ώστε η αγάπη του Θεού Πατέρα να ενεργήσει για να επιστρέψουμε όλοι κοντά Του.
