Πόσο μα πόσο βρίσιμο, πόσες προσβολές, ειρωνείες, άδικους χαρακτηρισμούς και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς δεν έχουμε ακούσει οι δημοσιογράφοι, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Γράφει Ένας δημοσιογράφος
Αυτό το…”αλήτες, ρουφιάνοι”, που από ένα σημείο και έπειτα έχει γίνει…καραμέλα στα στόματα πολλών…είναι κάτι που πάντα όταν το άκουγα, με θύμωνε, με πλήγωνε , με προβλημάτιζε.
Χαρακτηρισμούς που συνηθίζουν να τους χρησιμοποιούν όλοι εκείνοι που βάζουν άκριτα στο ίδιο σακούλι έναν ολόκληρο κλάδο, κρίνοντας από τη συμπεριφορά κάποιων “συναδέλφων” του χώρου μας που όντως, σε κάποιες περιπτώσεις –λίγες ευτυχώς- τον “βρωμίζουν” και γίνονται αιτία να μας παίρνει όλους η μπάλα…
Ναι, υπάρχουν καλοί και κακοί δημοσιογράφοι, ίσως και αλήτες και…ρουφιάνοι, όπως λέτε κάποιοι. Όπως υπάρχουν καλοί και κακοί γιατροί, καλοί και κακοί αστυνομικοί, καλοί και κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, καλοί και κακοί δάσκαλοι κλπ…
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όμως, οι δημοσιογράφοι είμαστε απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι, όπως όλοι οι υπόλοιποι επαγγελματίες, που παλεύουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να βγάλουμε το ψωμί μας –πολλές φορές κάνοντας και δύο και τρείς δουλειές ταυτόχρονα για να τα βγάλουμε πέρα – σε ένα χώρο δύσκολο, απαιτητικό, ανταγωνιστικό, που δε συγχωρεί εύκολα τα λάθη, που δεν έχει ωράριο, δεν έχει σαββατοκύριακα, δεν έχει γιορτές και αργίες.
Οι περισσότεροι από εμάς, δεν παίρνουμε παχυλούς μισθούς, όπως ίσως νομίζουν οι περισσότεροι, ζούμε σε ένα διαρκές άγχος, με καταιγιστικούς ρυθμούς που τρέχεις να τους προλάβεις και με τον κίνδυνο της ανεργίας είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από εσένα…
Παρόλα αυτά, αγαπάμε την δουλειά που επιλέξαμε να κάνουμε και αγωνιζόμαστε καθημερινά για να δικαιώσουμε τους εργοδότες μας που μας εμπιστεύτηκαν, τους γονείς μας που μπορεί να διαφωνούσαν με την επιλογή μας αλλά ήταν και είναι πάντα δίπλα μας για να μας στηρίξουν.
Όλους τους δικούς μας ανθρώπους που βρίσκονται στο πλευρό μας και είναι έτοιμοι να μας απλώσουν το χέρι τους όταν χρειάζεται να σταθούμε όρθιοι και να μας προσφέρουν ένα ένα ώμο για να κλάψουμε όταν τα προβλήματα της δουλειάς μας “πνίγουν”. Και πιστέψτε με, με την εμπειρία χρόνων στο χώρο της δημοσιογραφίας, μπορώ μετά λόγου γνώσεως να σας πω ότι οι δύσκολες στιγμές σε αυτό το χώρο είναι …το σύνηθες.
Πριν, λοιπόν, κάποιοι ξαναχρησιμοποιήσετε τέτοιες εκφράσεις για το σύνολο των συναδέλφων, καλό θα ήταν να σκεφτείτε πόσο αδικείται συνανθρώπους σας που όπως κι εσείς, ξεκινούν καθημερινά από το σπίτι τους για να βγάλουν με αξιοπρέπεια τα προς το ζειν… και που ίσως να μη γυρίσουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους…
Που προσπαθούν να ενημερώσουν το ευρύ κοινό, δουλεύοντας υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και συχνά αποκαλύπτοντας πράγματα με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής….
Το πρόσφατο παράδειγμα το είδαμε όλοι και είμαστε βαθιά συγκλονισμένοι από τον θάνατο του συναδέλφου μας, Γιώργου Καραϊβάζ , ασχέτως αν τον γνωρίζαμε προσωπικά ή όχι….
ΝΑΙ, η φίμωση της δημοσιογραφίας, αποτελεί φίμωση της ίδιας της δημοκρατίας…
Και ΟΧΙ, δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι …”αλήτες –ρουφιάνοι”…
Και όταν κάποιοι επιχειρήσετε να χρησιμοποιήσετε ξανά παρόμοιους χαρακτηρισμούς, σκεφτείτε διπλά…και φέρτε για παράδειγμα στο νου σας την εικόνα αυτού του ανθρώπου και της οικογένειάς του που κάποιοι άλλοι… πραγματικοί αλήτες και στυγνοί δολοφόνοι τους στέρησαν την δυνατότητα να τον ξαναδούν και τον ξαναγκαλιάσουν…..
Άνθρωποι σαν εκείνον είναι η πλειοψηφία των απλών δημοσιογράφων…. Που δεν ανεχόμαστε να μας ταυτίζουν με κάποια λίγα “παπαγαλάκια” του χώρου που ούτως ή άλλως δεν αξίζουν τον κόπο ούτε να ασχολείται κανείς μαζί τους….
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του συναδέλφου μας που τόσο άδικα έφυγε…