Του Γιάννη Παπαγεωργίου
Ακόμα κι αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι η είσπραξη των 7,5 δισ. ευρώ θα προχωρήσει χωρίς αρνητικές εκπλήξεις (το πιθανότερο σενάριο) καθίσταται ολοένα και πιο σαφές ότι, ο δρόμος προς την κανονικότητα κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα είναι.
Η επόμενες εκταμιεύσεις συνδέονται άμεσα με την εφαρμογή των πρόσφατα ψηφισθέντων, ενώ η επόμενη αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με την επίλυση των εκκρεμών εργασιακών ζητημάτων. Αν κανείς σκεφθεί ότι, το βασικό κριτήριο στον δρόμο προς τις αγορές (βασικός στόχος κάθε χώρας) είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις εκθέσεις του ΔΝΤ, είναι εύκολα κατανοητό ότι, οι θετικές αποφάσεις του πρόσφατου Eurogroup αφορούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στο μεσοπρόθεσμο μέλλον μας.
Υπάρχει ωστόσο μία λεπτομέρεια στην στάση του ΔΝΤ, η οποία καθόρισε την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης και μάλλον ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί. Η δανειοδότηση της Ελλάδας από το Ταμείο, με κονδύλια που υπερβαίνουν το ποσό που της αναλογεί, βασίστηκε σε αλλαγή του κανονισμού του, το 2010. Με την στήριξη των ισχυρών -και τη γκρίνια των αναδυόμενων αγορών- το ΔΝΤ μπορούσε στο εξής να δανειοδοτήσει μία χώρα, με ποσά που υπερέβαιναν όσα της αναλογούσαν, σε περίπτωση, που η ενδεχόμενη χρεοκοπία της αποτελούσε «συστημικό κίνδυνο».
Η ρήτρα αυτή, με την πίεση και της Αμερικανικής πλευράς, σύμφωνα με πληροφορίες, αποσύρθηκε το 2015. Ήταν μία κίνηση, που πίεζε την Ευρώπη να ασχοληθεί ουσιαστικά με το ζήτημα της διευθέτησης του ελληνικού χρέους, αλλά και να ρυθμίσει αναλόγως κρίσιμες θέματα της οικονομικής πολιτικής της Ευρωζώνης, τα οποία «έκρυβε κάτω από το χαλί».
Λίγο πριν από τη φετινή Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Κριστίν Λαγκάρντ ξεκαθάρισε ότι, το επικείμενο νέο ελληνικό πρόγραμμα δεν πρέπει να αποτελεί ειδική περίπτωση για το Ταμείο. Χωρίς τον όρο του «συστημικού κινδύνου», η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να δανειστεί περισσότερα κονδύλια από όσα της αναλογούν (435% του quota της που είναι 2,428 SDR).
Σήμερα, το αντίστοιχο ποσοστό έχει φτάσει με 541,89% και με τα δεδομένα αποπληρωμής του ελληνικού χρέους, θα πέσει κάτω από το όριο τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Τότε και μόνο τότε η Ελλάδα θα πάψει να αποτελεί ειδική περίπτωση. Αυτό μεταφράζεται σε κανονικότητα χρηματοδότησης από το Ταμείο. Η προϋπόθεση είναι αναγκαία, όχι όμως και ικανή. Δεν αναιρεί… τα αυτονόητα: Εξυπηρετισιμότητα του χρέους της χώρας και ολοκλήρωση της δεύτερης δύσκολης αξιολόγησης.
Κοντολογίς, το βέβαιο είναι ότι πολιτικός χρόνος υπάρχει. Παραχωρήθηκε. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ωστόσο ότι, έως ότου εξαντληθεί, θα κυλήσει υπέρ της Οικονομίας της χώρας.
Πηγή: athina984.gr
