Καθώς στην τελευταία φάση της εξουσίας τους οι κυβερνητικοί ξεδιπλώνουν τις φθαρμένες σημαίες της άμετρης αυθάδειάς στους, θα ήθελαν, ως οπαδοί της καταστολής και εργάτες της ταπείνωσης των άλλων, να αρκεστούμε σε μια αναδίπλωση σιωπής. Να συμβιβαστούμε. Σαν να είχαμε αποφασίσει να εξαντληθούμε, γράφοντας ένα μικρό πόνημα πένθους.
Του Λευτέρη Κουσούλη*
Υποψιασμένοι για την αποστροφή που προκαλούν, οι κυβερνητικοί θα ήθελαν πράγματι πολύ να αποσυρθούμε στους τόπους της αυτοστοχαστικής παρατήρησης και της παραλυτικής αδυναμίας. Να εγκατασταθούμε για πάντα στο ημίφως του πένθους, στον παγερό τόπο του.
Μόνο εξωτερικά θα τους ακολουθήσουμε. Μας χρειάζεται όντως ένα μικρό πόνημα πένθους. Για το χθες και για το σήμερα. Θα είναι επίμοχθη και επίπονη η προσπάθεια. Πόνημα πένθους, ανακεφαλαίωσης και επίγνωσης. Πόνημα θεραπευτικό.
Μας χρειάζεται ως κοινωνία ένα μικρό πόνημα πένθους για τα δέκα τελευταία χρόνια. Πρώτη θέση θα κατέχουν η στάση και η πράξη των σημερινών κυβερνητικών σε εκείνη την περίοδο. Ο κεντρικός και σχεδιασμένος καταστροφικός ρόλος τους, μέσα σε μια κοινωνία αιφνιδιασμένη, που δεν ήθελε και δεν μπόρεσε να θέσει προς συζήτηση, να αντιληφθεί και να κατανοήσει τους λόγους της περίστασής της.
Μας χρειάζεται πράγματι ως κοινωνία ένα μικρό πόνημα πένθους για εκείνη την εποχή. Για τον συμβιβασμό, την αδυναμία απόκρουσης της καταστροφικής επέλασης των σημερινών κυβερνητικών. Της ανορθολογικής οργάνωσης του λόγου και της ορθολογικής και πειστικής συνάρθρωσης του ψεύδους.
Μικρό πόνημα πένθους για τους χορούς του θανάτου στην ελπιδοφάγο πλατεία των ψευδοαγανακτισμένων. Για την υποδοχή των πολιτικών ψευδοπροφητών, των σωτήρων «φίλων του λαού». Την αποδοχή των αντιθέτων. Τον συμβιβασμό με το τίποτα, την άρνηση της ευθύνης, τη διαστροφή της γλώσσας.
Δεν έγινε τότε.
Γι’ αυτό και ανεμπόδιστα θριάμβευσε το ψέμα. Και εξακολουθεί, ως παραποιημένος κόσμος και ως διαστρέφων λόγος, να ανεμίζει η ύβρις του στη Βουλή των Ελλήνων.
Κάτω από τη σκιά της οίησής τους, οι κυβερνητικοί φαντάζονται ότι η κοινωνία θα παραμείνει, αποστρεφόμενη τον ηττημένο εαυτό της, σιωπηλή και πενθούσα.
Δεν θα αφήσουμε τη σημερινή στιγμή να σκοτώσει αυτή που έρχεται. Δεν θα σταθούμε ανάξιοι. Με ζωντανό χέρι θα γράψουμε αυτό το χρήσιμο μικρό πόνημα πένθους. Και σαν το σταματημένο φως, «σαν το έτοιμο να ξαναγεννηθεί ή να πεθάνει», θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας γνωρίζουν οι κυβερνητικοί ότι οι τελευταίες γραμμές στο μικρό πόνημα πένθους θα είναι οι πρώτες λέξεις στο νέο μανιφέστο.
*Ο Λευτέρης Κουσούλης γεννήθηκε στην Ελίκα Λακωνίας το 1952. Γυμνάσιο στη Σπάρτη. Λύκειο στους Μολάους. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Γαλλία, την πολιτική και τα φαινόμενα εξουσίας. Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με τη μελέτη των μηχανισμών κοινωνικής και πολιτικής επιρροής. Οδηγός του επιστημονικού προβληματισμού του είναι η πρόταση: Μετά την επιστροφή του από τη Γαλλία, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως ωρομίσθιος καθηγητής. Από το 1995 και ως σήμερα εργάζεται στο χώρο του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας με την εταιρεία «Λέγειν & Πράττειν» (www.legeinandprattein.gr). Είχε τη πρωτοβουλία για την ίδρυση του εκδοτικού οίκου «Το Πέρασμα», που στο σύντομο βίο του εξέδωσε 15 τίτλους. Ο Λευτέρης Κουσούλης, αρθρογραφεί συχνά στον Τύπο καθώς και στο Διαδίκτυο, τόσο για την πολιτική, όσο και για άλλες καθημερινές πλευρές της ύπαρξης. Επιλεγμένα κείμενά του έχουν γίνει αντικείμενο έκδοσης. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει:
- Κείμενα για την Πολιτική & την Επικοινωνία(2007)
- Ήττα της Πολιτικής –18 θέσεις απέναντι(2008)
- Αναμνήσεις από το Βίτενμπεργκ –Όψεις του αδιεξόδου και η αναζήτηση της αισιοδοξίας(2009)
- Σταθεροί Τόποι(2012)
- Έξω από το καταφύγιο –Κείμενα για τη συνειδητοποίηση(2013).
- 10+10, (2014)
Όλα τα βιβλία κυκλοφορούν από τις «Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις».
