Διάβασα ότι υπέρ της άθλιας «Συμφωνίας των Πρεσπών» τάσσονται «διανοούμενοι», «καλλιτέχνες», πανεπιστημιακοί με κείμενό τους που δόθηκε στη δημοσιότητα. Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί περισσότερες από 250 υπογραφές.
Μα τι λετε; Έχουμε τόσους πολλούς διανοούμενους με ενημερωμένη αμάθεια και οντολογικό φούσκωμα; Και έχουμε τέτοια ηθική και πνευματική κατάπτωση;
Η Συμφωνία των Πρεσπών έδωσε γλώσσα. Ο,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί.
Η γλώσσα ενος έθνους, είναι οτι το μάρμαρο για τον γλύπτη. Πως υπογράψατε ένα τέτοιο κατάπτυστο κείμενο;
Στη γλώσσα και στα τραγούδια ενός λαού, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του.
Γιαυτό η γλώσσα αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας.
Μόνο η ελληνική γλώσσα, η οποία μιλιέται χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή,- και ως γλώσσα καθομιλουμένη και ως γλώσσα γραπτή- δεν έδωσε Ελληνογενείς γλώσσες.
Τα λατινικά δώσανε λατινογενείς γλώσσες γιατί πάψανε κάποτε να μιλιούνται ως λατινικά.
Τα ελληνικά δεν παψανε ποτε να μιλιούνται ως ελληνικά.
Όποτε έμεινε μια ανάδελφος γλώσσα, γιατί ακριβως δεν έχει ελληνογενείς γλώσσες. Αυτό δείχνει το μεγαλείο της, την χρονική και διαχρονική της υπόσταση.
Το σημαντικότερο πιστοποιητικό είναι οτι είμαστε ενα Γένος αδιάσπαστο στη συνέχεια του, απο τον Όμηρο έως σήμερα, είναι ακριβώς αυτή η ενότητα της γλώσσας.
Την γλώσσα, αυτό το σπαρταριστό δημιούργημα απο τη ζωή του ανθρώπινου πνεύματος, δεν την κατασκευάζουν οι γλωσσολόγοι. Ούτε οι δάσκαλοι. Ούτε οι Κοτζιάδες. Ούτε βέβαια οι κομματικοί «διανοούμενοι». Προ πάντων δεν την δημιουργούν οι πολιτικοί. Την κακοποιούν. Συχνά την εκπορνεύουν. Όλοι αυτοι την κακοποιούν.
Την γλώσσα την πλάθει ο ίδιος ο λαός, με την καθημερινή του ομιλία, το δημοτικό τραγουδι του, και τις ευγενεστερες εκδηλώσεις του. «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα..», έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός.
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα…»: Γκαιτε.
Δεν είστε διανοούμενοι. Κομματικοί είστε. Οι καλλιτέχνες δεν γλείφουν κώλους.
Διαβάζω ενα χειρόγραφο που μου είχε στειλει ένας Καλλιτέχνης απο κούνια. Ο Αλέξης Ακριθάκης. Τους το αφιερώνω.
“Αγαπητέ Νίκο
Η φυσική μου κατάσταση είναι στα μαύρα της τα χάλια. Η πολιτική γύρω μου είναι σαν τα ερείπια ενός μεγάλου σεισμού. Κι εγώ μόνος έχω κλειστεί στο σπίτι μου και ζωγραφίζω με τον φόβο ενός ισορροπιστή στο σχοινί του τσίρκου. Γιατί η τέχνη έχει μια ευθύνη.
Η τέχνη έχει την δύναμη να ανατρέψει και κυβερνήσεις. Αυτός είναι και (ο ρόλος) της.
Ο ζωγράφος βλέπει πάντα εξωτερικά. Ο καλλιτέχνης βλέπει εσωτερικά-είναι κάτι σαν την φωτογραφία να αντιστρέφεις το είδωλο.
Η τέχνη έχει και μία υποχρέωση στον πολιτικό τομέα αλλά όχι πολιτικά ενταγμένη. Γιατί ανήκει σε όλους ακόμη και σε αυτούς που δεν την καταλαβαίνουν τέχνη είναι κάτι το σημερινό και το αέναο-όσοι έχουν αυτιά να βλέπουνε και όσοι έχουν μάτια να ακούνε.
Είναι ξημέρωμα. Έχω κουραστεί και εγώ δεν βλέπω-μόνο σκέπτομαι. Και είναι που πριν πολλά χρόνια στο Μιλάνο μου είχε πει ο Ιόλας…”Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι τυφλός.”
Φιλιά. Αλέξης 22/03/1993
Νικόλαος Σταθούλης
Πηγή: https://www.facebook.com/paoaoaps/posts/419586375228310
