Κάποια χρονιά στη δεκαετία του ’60. Κάπου στην Ελλάδα του Νότου. 25η Μαρτίου. Η αστική πόλη έμοιαζε περήφανη με την εξωτερική της όψη.
Έτοιμη να τιμήσει την εθνική εορτή. Στο αυστηρό περιβάλλον των Γυμνασίων –αρρένων και θηλέων –που όριζαν την έξοδο της πόλης προς το Νότο, οι μαθητές έμπαιναν στην ατμόσφαιρα της παρέλασης.
Οι γυμναστές με τις σφυρίχτρες, οι καθηγητές με τα καλά τους, οι μαθητές με τα δικά τους, αντίστοιχα της ημέρας, στο ύψος της περίστασης, θα λέγαμε.
Η παρέλαση στη δεκαετία του ’60 έμοιαζε με γιορτή χωρίς να είναι, με τιμή χωρίς να είναι. Λίγοι στις μικρές μας μαθητικές παρέες, τις σκόρπιες και τις αμέριμνες, λίγο πριν την παρέλαση, ψιθυρίζαμε φοβισμένα την επιφανειακότητα της παράστασης, το ανούσιο κάθε παρόμοιας συνύπαρξης.
Η ώρα είχε φτάσει. Στοιχηθήκαμε. Η τελευταία ματιά του καθηγητή, ο τελευταίος έλεγχος.
Η παρέλαση έπρεπε να έχει μια τελειότητα. Μια κάποια τελειότητα.
Έτσι, ο μαθητής με απορία και έκπληξη, φόβο και θλίψη στο βάθος, άκουσε τον καθηγητή να του λέει:
– Δεν μπορείς να παρελάσεις χωρίς σακάκι.
Δεν παραμένει ζωντανή στη μνήμη αν ο μαθητής διατύπωσε την απορία, αν έθεσε ένα «γιατί», αν σιώπησε, αν διαμαρτυρήθηκε.
Αποχώρησε βουβά χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει τους στοιχισμένους συμμαθητές του.
Καθώς χωροταξικά απομακρύνθηκε από το εορταστικό περιβάλλον, βίωνε δραματικά την εορτή της αυτοσυνειδησίας του.
Η παρέλαση στην κεντρική πλατεία της πόλης εξελίχθηκε κανονικά, με τις κόκκινες στολές της Φιλαρμονικής του Δήμου να προσθέτουν λίγο ακόμη χρώμα στην άνοιξη που ήδη σκιρτούσε.
Στη συντηρητική πόλη του Νότου, το περιβάλλον, οι στάσεις, οι συμπεριφορές σφράγιζαν περισσότερο την ατμόσφαιρα από τις πορτοκαλιές που την αγκάλιαζαν και την κοσμούσαν.
Τα παραπάνω ξεφεύγουν από το γεγονός και περιγράφουν μια κατάσταση. Μια κατάσταση που συμπυκνώνει μια εποχή, τις προτεραιότητες, τις ιεραρχήσεις και τις αξίες της.
*Ο Λευτέρης Κουσούλης γεννήθηκε στην Ελίκα Λακωνίας το 1952. Γυμνάσιο στη Σπάρτη. Λύκειο στους Μολάους. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Γαλλία, την πολιτική και τα φαινόμενα εξουσίας. Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με τη μελέτη των μηχανισμών κοινωνικής και πολιτικής επιρροής. Οδηγός του επιστημονικού προβληματισμού του είναι η πρόταση: Μετά την επιστροφή του από τη Γαλλία, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως ωρομίσθιος καθηγητής. Από το 1995 και ως σήμερα εργάζεται στο χώρο του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας με την εταιρεία «Λέγειν & Πράττειν» (www.legeinandprattein.gr). Είχε τη πρωτοβουλία για την ίδρυση του εκδοτικού οίκου «Το Πέρασμα», που στο σύντομο βίο του εξέδωσε 15 τίτλους. Ο Λευτέρης Κουσούλης, αρθρογραφεί συχνά στον Τύπο καθώς και στο Διαδίκτυο, τόσο για την πολιτική, όσο και για άλλες καθημερινές πλευρές της ύπαρξης. Επιλεγμένα κείμενά του έχουν γίνει αντικείμενο έκδοσης. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει:
- Κείμενα για την Πολιτική & την Επικοινωνία (2007)
- Ήττα της Πολιτικής – 18 θέσεις απέναντι (2008)
- Αναμνήσεις από το Βίτενμπεργκ – Όψεις του αδιεξόδου και η αναζήτηση της αισιοδοξίας (2009)
- Σταθεροί Τόποι (2012)
- Έξω από το καταφύγιο – Κείμενα για τη συνειδητοποίηση (2013).
- 10+10, (2014)
Όλα τα βιβλία κυκλοφορούν από τις «Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις».
Τον συναντάτε στο Διαδίκτυο, τον βρίσκετε στο facebook, τον γνωρίζετε καλύτερα στο lefteriskousoulis.gr
