Ελληνικός κινηματογράφος:
Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ήταν αναμφίβολα τις δεκαετίες του 70 και 80. Τα “ιερά τέρατα” της σκηνής, τα αναρίθμητα φιλμ, οι μεγάλοι κωμικοί και δραματικοί ρόλοι και όλες οι ταινίες που παίζονται μέχρι και σήμερα άφησαν βαριά παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Η τελευταία μεγάλη ταινία του παλιού ελληνικού σινεμά
Είναι κοινό μυστικό ότι ο Ελληνικός κινηματογράφος είχε αρχίσει να παρακμάζει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, κυρίως γιατί παρήκμασαν μαζί του τα πρόσωπα εκείνα που πρωταγωνίστησαν στην ακμή του. Χάθηκε η χρυσή εποχή του Σακελλάριου, χάθηκε η αισθητική της κωμωδίας, επικράτησε το φτηνό Φωσκολικό δράμα και η έλευση της Χούντας με τα πατριδοκάπηλα δράματα ήταν η οριστική ταφόπλακα.
Το 1965 ωστόσο γυρίστηκαν αρκετές σπουδαίες ταινίες και ανάμεσά τους ξεχωρίζει το δίχως άλλο η κωμωδία της Φίνος Φιλμ «Υπάρχει και φιλότιμο». Για να γεννηθεί ωστόσο ο θρυλικός Μαυρογυαλούρος έπρεπε ο Κωνσταντάρας να φτάσει στη χρυσή του ωριμότητα και να συναισθανθεί το χάρισμα του ως κωμικού. Έπρεπε και ο Σακελλάριος να βρεθεί στην πιο μεγάλη ίσως στιγμή του και να μας δώσει ένα τόσο καίριο και διαχρονικό σχόλιο για την πολιτική κατάσταση της χώρας.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που η καλαισθησία και το υψηλό χιούμορ δεν είχε ακόμα χαθεί από τον ελληνικό κινηματογράφο. Η κωμωδία του Μαυρογυαλούρου θα παραμείνει το «κύκνειο άσμα» μιας εθνικής κινηματογραφικής σχολής που χωρίς να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κατάφερε να παραγάγει λαϊκό πολιτισμό. Θα χρειαστεί ίσως μια άλλη εποχή, ένας άλλος νεοέλληνας για να ξαναδούμε κάποια στιγμή λαϊκές κωμωδίες ποιότητας, όπως και να ξανακούσουμε σπουδαία λαϊκά τραγούδια
