Βγαλμένες από τα «χρυσά» χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου, παραμένουν αξέχαστες οι σκηνές με τον Ντίνο Ηλιόπουλο να παριστάνει πολύ συχνά κάποιον αδέξιο και αφηρημένο χαρακτήρα ο οποίος δεν ήξερε πού πατάει και πού βρίσκεται!
Όλοι μας φέρνουμε αμέτρητες τέτοιες στο μυαλό, ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουμε ότι αυτή η περσόνα δεν προέκυψε κατά τύχη…
Τον σπουδαίο Έλληνα ηθοποιό όλοι τον έχουμε συνυφασμένο με την κωμωδία, αλλά όποιος δει την ταινία «Δράκος» (ένα νουάρ θρίλερ και για πολλούς ένα από τα καλύτερα ελληνικά φιλμ όλων των εποχών) θα καταλάβει καλύτερα την έκταση του υποκριτικού ταλέντου του.
Εκεί υποδύεται έναν ασήμαντο υπάλληλο, ένα ανθρωπάκι που έχει την ατυχία να μοιάζει με έναν καταζητούμενο και στην προσπάθειά του να αποφύγει την αστυνομία, τελικά αρχίζει να συμπεριφέρεται και ο ίδιος ως ο απόλυτος κακοποιός.
Σε ορισμένες λίστες, μάλιστα, η ταινία συγκαταλέγεται στις 100 κορυφαίες ευρωπαϊκές του 20ου αιώνα, με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο οποίος αρχικά είχε απορριφθεί από δραματική σχολή με την αιτιολογία ότι δεν διέθετε το απαραίτητο παρουσιαστικό και στόμφο για να γίνει ηθοποιός, με βάση τα πρότυπα της εποχής.
Ωστόσο εκείνος παρά την απόρριψη, επέμεινε και τα κατάφερε αν και είχε να αντιμετωπίσει και ακόμη ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Την ελλειμματική μνήμη του! Αδυνατούσε να μάθει τα λόγια των ρόλων του και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο στις θεατρικές παραστάσεις (που ήταν αμέτρητες κατά την διάρκεια της καριέρας του) χρησιμοποιούσε πάντοτε υποβολέα!
Στο σινεμά πάντως χρησιμοποίησε αυτό το «πρόβλημα» μετατρέποντάς το σε «όπλο». Ουσιαστικά δημιούργησε μια μανιέρα υιοθετώντας τον χαρακτήρα του αδέξιου, αφηρημένου και συχνά γκαφατζή τύπου που ένιωθε άβολα και εξέφραζε με αυτόν τον τρόπο την αμηχανία του ή έδινε ακόμη μεγαλύτερο βάθος και υπόσταση στην προσωπικότητα που ενσάρκωνε.
Μάλιστα, πολλές φορές για να «δέσει» ακόμη περισσότερο τον ρόλο, τον βλέπουμε να δείχνει ότι προσπαθεί να μπει στο ρυθμό κάποιου κομματιού και να χορέψει με δυσκολία, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε εξαιρετικός χορευτής (αν και αυτοδίδακτος), με ιδιαίτερη αδυναμία στις κλακέτες.
Μάλιστα και για τα δύο αυτά «θέματα» του Ντίνου Ηλιόπουλου και τους ευρηματικούς τρόπους με τους οποίους τα ξεπέρναγε, απολύτως χαρακτηριστική είναι η διήγηση του Κώστα Γεωργουσόπουλου σε συνέντευξή του στην Έλενα Ακρίτα:
Αυτός ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος! Ένας ηθοποιός ή μάλλον ένας άνθρωπος που δεν άφησε κανένα έλλειμμα να του σταθεί εμπόδιο για την ευτυχία και με όχημα την φυσική ευγένεια, την λεπτότητα και το χιούμορ, προχώρησε στη ζωή την οποία ρούφηξε δίχως συμβιβασμούς. Έμεινε δραστήριος μέχρι τα βαθιά γεράματα καθώς η τελευταία δουλειά του καταγράφεται το 1999, μόλις δύο χρόνια πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 86 ετών.
Η τελευταία του επιθυμία είναι αυτή που αποτυπώθηκε στον τάφο του και είναι απολύτως ενδεικτική του χαρακτήρα του. Εκεί, λοιπόν, όσοι τον επισκεφτούν στο Α’ Νεκροταφείο, μπορούν να διαβάσουν την αμίμητη ατάκα: «Με συγχωρείτε κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ»!
