Έτυχε να τον συναντήσω. Να τον δω από κοντά. Και να συνομιλήσω μαζί του παίρνοντάς του μια μίνι συνέντευξη για την ΕΡΤ.
Μπορεί να πέρασαν 22 χρόνια από τότε αλλά ακόμα θυμάμαι τα μικρά, γαλάζια και διαπεραστικά του μάτια που όταν σπάνια σε κοίταζαν κατάματα, ήταν σαν να σου κάνανε ακτινογραφία. Τον συνάντησα στο Κρεμλίνο, την άνοιξη του 2000 όταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος επισκέφθηκε τη Μόσχα και εγώ τον είχα ακολουθήσει ως απεσταλμένος της δημόσιας τηλεόρασης…
Δεν θα ξεχάσω επίσης την ταλαιπωρία των περίπου σαράντα Ελλήνων δημοσιογράφων που κάλυπταν την επίσκεψη Στεφανόπουλου λόγω των απίστευτα αυστηρών μέτρων ασφαλείας! Μας είχαν υποχρεώσει να προσέλθουμε στο Κρεμλίνο αρκετές ώρες πριν τη συνάντηση Πούτιν – Στεφανόπουλου. Αφού μας πήραν τα κινητά και μας ξεθέωσαν στους ελέγχους, μας κλείδωσαν (!) σε ένα γυμνό από έπιπλα δωμάτιο, βαμμένο σε λαχανί χρώμα και μας άφησαν εκεί όρθιους για πάνω από δυο ώρες αφού δεν υπήρχε ούτε μια καρέκλα για να κάτσουν έστω οι πιο μεγάλοι σε ηλικία συνάδελφοι…
Κάποια στιγμή τελείωσε η συνάντηση των δυο ηγετών και με φωνές σε ακαταλαβίστικα ρώσικα των ανδρών της ασφάλειας του Πούτιν οδηγηθήκαμε σε ένα άλλο λαχανί δωμάτιο για την κοινή συνέντευξη τύπου. Δεν πέρασαν πολλά λεπτά κι από μια άλλη πόρτα εμφανίσθηκε ο Πούτιν μαζί με τον Στεφανόπουλο. Μου έκανε εντύπωση ο περίεργος βηματισμός του και μια επιτηδευμένη ευγένεια προς τον Έλληνα καλεσμένο του. Κάθισαν και οι δυο σε ένα απλό τραπέζι και δέχθηκαν όλες κι όλες τέσσερις ερωτήσεις. Δυο από Έλληνες και δυο από Ρώσους δημοσιογράφους…
Όταν τελείωσε η συνέντευξη, με πλησίασε μια κυρία του προεδρικού πρωτοκόλλου και με άψογα αγγλικά μου ζήτησε να την ακολουθήσω. Το συνεργείο της ΕΡΤ αγνοούσα πού βρισκόταν. Σε λίγο όμως το συνάντησα να περιμένει σε έναν μακρύ διάδρομο, έξω από μια κλειστή, βαριά πόρτα με δυο φρουρούς ντυμένους με την επίσημη στρατιωτική στολή να στέκονται παγεροί και αγέρωχοι.
Ευτυχώς δεν περιμέναμε πολύ. Η πόρτα άνοιξε και ένα απίστευτα χλιδάτο και κομψό γραφείο παρουσιάστηκε μπροστά μας. Ήταν το γραφείο του Πούτιν. Η κυρία του πρωτοκόλλου μας είπε να στήσουμε την κάμερα και τα φώτα για τη συνέντευξη από τον Πούτιν.
Δεν άργησε να εμφανισθεί και ο ίδιος. Μου έδωσε τυπικά το χέρι του και μου ζήτησε να καθίσω απέναντί του. Απόλυτη σιωπή επικράτησε.
Η κάμερα άναψε αμέσως και η συνέντευξη άρχισε με την κλασσική ερώτηση για τις ελληνορωσικές σχέσεις και την προοπτική τους. Όσο μιλούσε, διέκρινα πως είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο εξαιρετικά προσεκτικό στα λόγια του, κατά βάση ανέκφραστο που δύσκολα καταλάβαινες τα συναισθήματα και τις πραγματικές του σκέψεις. Καμία σχέση με το άνετο στυλ των ηγετών της Δύσης που είχα συναντήσει στη ζωή μου…
Μιλούσε με μάλλον χαμηλή φωνή έχοντας πίσω του για φόντο δυο σημαίες της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μιλούσε φυσικά στα ρωσικά και ένας διερμηνέας μου εξηγούσε στα αγγλικά τι έλεγε. Λίγες φορές γύρισε να με δει κι αυτές κυρίως όταν τον ρωτούσα. Έδειχνε σαν η συνέντευξη στον δημοσιογράφο της ξένης χώρας της οποίας ο Πρόεδρος ήταν καλεσμένος του, να ήταν για εκείνον μια περιττή αγγαρεία…
Είχε κανονισθεί να μην ξεπεράσουμε τα 7′ συνέντευξης. Και το τήρησα απαρέγκλιτα. Στο τέλος με ευχαρίστησε και έφυγε χωρίς να μου δώσει το χέρι του…
Βγήκα στην κόκκινη πλατεία αφήνοντας πίσω μου τους ψηλούς τοίχους του Κρεμλίνου. Ανάσανα! Ο ανοιξιάτικος μοσχοβίτικος αέρας με έκανε να νιώσω σαν να ξέφυγα από μια αυστηρή φυλακή!
Αλήθεια, δεν υπερβάλλω. Και μαζί σαν να ξέφυγα από τον πρώην αρχηγό της KGB που κυβερνά με σιδηρά πυγμή μια αχανή χώρα εδώ και δεκαετίες…
Πρωτόγνωρο συναίσθημα που σήμερα όταν το σκέφτομαι χαμογελάω από αμηχανία. Το μόνο που λυπάμαι, είναι που δεν έβγαλα μια φωτογραφία από εκείνη τη συνάντηση. Βλέπετε δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί οι σέλφι για το facebook…
Πηγή: https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fpermalink.php%3Fstory_fbid%3D5001067579957522%26id%3D100001629880050&show_text=true&width=500
