Ήταν απολύτως προβλέψιμο ότι μετά από τις δύο εκκωφαντικές εκλογικές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ και την… καταδρομική παραίτηση από την προεδρία του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, οι πιο «ζουμερές» ειδήσεις στην εγχώρια πολιτική σκηνή θα έρχονταν από Κουμουνδούρου μεριά.
Το καινούργιο κοσκινάκι είναι πλέον οι υποψηφιότητες για την ηγεσία που άρχισαν να σκάνε μία-μία, αφού όμως πρώτα είχαν ακουστεί διάφορες ομορφιές όπως αυτή του Δημήτρη Βίτσα που ήθελε διαρχία ή του Χρήστου Σπίρτζη που είχε προτείνει «τετράκωπο (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Τσακαλώτος, Παππάς) μετά πηδαλιούχου (Αλ. Τσίπρας επικεφαλής της Κ.Ο.)».
Μη ρωτάτε, τώρα, αν το δισκοπότηρο της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι λόγος σοβαρός για να μπουν τα μαχαίρια των μνηστήρων στα θηκάρια τους ή αποτελεί ικανό κίνητρο για να ακονιστούν περισσότερο, διότι οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένη. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μέχρι πρότινος επικρατούσε ο φόβος ακόμη και της διάσπασης.
Οι έχοντες καλή μνήμη θα θυμούνται ότι προ ολίγων ημερών ο ξάδερφος του τέως πλέον αρχηγού, Γιώργος Τσίπρας, ήταν από αυτούς που δήλωναν ότι μπορεί ο κίνδυνος να μην θεωρείτο άμεσος αλλά δεν τον απέκλειε κιόλας.
Σημειωτέον ότι για τον περί διάσπασης κίνδυνο είχε ερωτηθεί και ο τομεάρχης Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Ζαχαριάδης, αλλά εκείνος το είχε αντιμετωπίσει πιο στωικά λέγοντας σε συνέντευξή του ότι την μεγαλύτερη διάσπαση την υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη χάνοντας κάτι λιγότερο από το 50% των ψηφοφόρων του το 2019.
Να πούμε, πάντως, για την ιστορία ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπαστεί ήδη μία φορά το καλοκαίρι του 2015, όταν την «έκαναν» από το κόμμα –και όχι βελούδινα– ο Γιάνης Βαρουφάκης (έφτιαξε το ΜεΡΑ25), ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (έφτιαξε τη ΛΑΕ) και η Ζωή Κωνσταντοπούλου (έφτιαξε την «Πλεύση Ελευθερίας»), ενώ συνολικά η Αριστερά έχει παράδοση στις διασπάσεις και τον πολυκερματισμό.
