Μέσω της αδιάλειπτης γλωσσικής προπαγάνδας, που διαθέτει φανταχτερές λέξεις με δίσημο ή ανάποδο σημαινόμενο, επιχειρούν να φρενοβλαβοποιήσουν τους Νεοέλληνες, πείθοντας τους ότι:
το πάλαι ποτέ αφύσικο έγινε φυσιολογικό και αντιστρόφως: το πάλαι ποτέ φυσιολογικό έγινε αφύσικο.
Ανέκραξε η φανατική Νεοταξίτισσα «Που της Δου»:
«Η κοινωνία εξελίσσεται μπροστά [διάβαζε ορθώς: πίσω]… Σε μια συμπεριληπτική κοινωνία δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις στα δικαιώματα. Ειδικά σε ό,τι αφορά στα παιδιά»1.
Κυρία Κατερίνα, έχουμε αντιληφθεί εδώ και καιρό ότι έχετε εμμονή με την ξύλινη-νεοταξίτικη λέξη «συμπερίληψη», η οποία μεταφυτεύθηκε στην ελληνική από την αγγλική γλώσσα (inclusion), αλλά είναι αμφίβολο αν ο μέσος Έλληνας, στον οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεστε, καταλαβαίνει τι σημαίνει.
Όπως επισημαίνεται δε σε βασικά εγχειρίδια με αντικείμενο την κοινωνική ενσωμάτωση (social inclusion· προτού επιλεγεί η δύσχρηστη «συμπερίληψη», οι περισσότεροι μιλούσαν για ενσωμάτωση)2, ο όρος αυτός είναι μάλλον ένα δελεαστικό σλόγκαν-πασπαρτού, που μπορεί πανεύκολα να ενδυθεί προπαγανδιστικά έναν ουτοπικό και παραπλανητικό μανδύα ασφάλειας και ψεύτικων υποσχέσεων.
Την ώρα που οι πολιτικοί χαϊδεύουν τα αφτιά των ευκολόπιστων πολιτών με βαρύγδουπες φράσεις του τύπου «όλοι θα συμπεριληφθούν», «είμαστε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς» και «όλοι μπορούν να συμμετέχουν πλήρως», εφαρμόζουν την τακτική «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Δηλαδή, από την μια πλευρά διατυμπανίζουν τις μεγαλόστομες υποσχέσεις τους περί συμπεριλήψεως και, από την άλλη πλευρά, συγκαλύπτουν την ακριβώς ανάποδη επιδίωξή τους, που δεν είναι άλλη από τον αποκλεισμό των κοινωνικών ομάδων (σήμερα πλέον όχι απαραίτητα των μειοψηφικών αλλά και των πλειοψηφικών).
Παράδειγμα: Στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς δεν επιτρεπόταν να διεκδικήσουμε την διαφορετικότητά μας σε σχέση με το κυρίαρχο ρεύμα, επικαλούμενοι τα θεμελιώδη δικαιώματά μας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά έπρεπε να υποστούμε τον κοινωνικο-οικονομικό αποκλεισμό μας.
Αντιθέτως, στο ζήτημα των ομόφυλων (ορθώς: ομοφυλόφιλων) ζευγαριών, η πλειοψηφία οφείλει να ανεχθεί την αναγνώριση του «γαμο-δικαιώματος» της μειοψηφίας (παρότι, μάλιστα, αυτό στερείται φυσικού ερείσματος), διότι εδώ τυγχάνει (υποτίθεται) απαρεγκλίτου εφαρμογής η αρχή της συμπερίληψης!3
Και στις δυο περιπτώσεις η διοικούσα ελίτ μάς λέει:
Sic volo, sic iubeo, δηλαδή: έτσι θέλω, έτσι διατάσσω.
Σε χαλαρότερη διατύπωση:
Τώρα μιλάω εγώ, βγάλε τον σκασμό!
Και ανάλογα με το τι την συμφέρει, η ελίτ προστατεύει άλλοτε την πλειοψηφία και άλλοτε την μειοψηφία.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η προπαγάνδα της συμπερίληψης οδηγεί σε μια διχαστική πολιτική που υπηρετεί ύπουλα το δόγμα της ανισότητας και της αδικίας: «δύο μέτρα και δύο σταθμά»! Ο Όργουελ θα μιλούσε για «διπλή σκέψη» ή για «σατανική διγλωσσία».
Το δόγμα αυτό υιοθετείται από ολοκληρωτικά καθεστώτα, αγαπημένο προπαγανδιστικό σύνθημα των οποίων είναι το «διαίρει και βασίλευε».
Τέτοιος «πρωθυπούργος» και τέτοια «Που της Δου», όμως, αξίζει στους σύγχρονους ραγιάδες, που κοκλωνη-άζονται νυχθημερόν μπροστά σε μια οθόνη.
Η θεσμοποίηση του γάμου των ομοφύλων θα είναι η σφραγίδα της νεοελληνικής ύβρεως. Όσοι τον νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους θα είναι συναυτουργοί της ηθικής δολοφονίας μιας χώρας που κάποτε υπήρξε το κέντρο της ορθοδοξίας αλλά σήμερα αναποδογύρισε σε άντρο της κακοδοξίας!
Τέλος, είναι γνωστό ότι από τα πρώτα πράγματα που φροντίζει να κάνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι να αλλάξει είτε το κέλυφος των λέξεων είτε τον σημασιολογικό πυρήνα τους. Εφόσον οι λέξεις είναι το όχημα της σκέψης, όποιος αλλάζει το σημαίνον ή το σημαινόμενο των λέξεων γίνεται κατασκευαστής νέων έξεων και άρα χειραγωγεί τον πολίτη που τις χρησιμοποιεί προς τις ατραπούς που τον ωφελούν.
Έτσι, όποιος θέλει να αλλάξει την στάση της πλειοψηφίας έναντι των ομοφυλοφίλων, ξεκινά από την αποδόμηση της ενοχλητικής ετικέτας τους. Από ομοφυλόφιλους τους κάνει ομόφυλους, καταπίνοντας δύο συλλαβές, κι έτσι το παραδοσιακά κακόσημο σημαινόμενο μεταλλάσσεται σε γλωσσικά ουδέτερο εκμοντερνισμό.
Το γελοίον του πράγματος, όμως, προδίδει η αλλαγή της λέξης «υιοθεσία» σε «τεκνοθεσία», ώστε να μη δυσφορούν όσοι νιώθουν γλωσσικά παραγκωνισμένοι από την υπερπροβολή του αρσενικού:
Άραγε, θα διενοείτο κανείς να αρχίσει να αντικαθιστά αδιακρίτως το ρήμα «υιοθετώ» με το ρήμα «τεκνοθετώ»; Ποιος θα τολμούσε να πει π.χ. ότι «η άποψη Χ τεκνοθετείται από τους επιστήμονες Α και Β»;
Ζούμε στην εποχή της δικτατορίας της εκάστοτε μειοψηφίας και, ταυτοχρόνως, στην εποχή του ανάποδου κόσμου:
Οι πρώην αδίκως καταπιεσμένοι έγιναν άδικοι καταπιεστές, φαινόμενο βεβαίως πολύ γνωστό για όσους εντρυφούν στο πεδίο της ψυχολογίας: Ο γονέας που κακοποιεί τα παιδιά του έχει κακοποιηθεί και ο ίδιος στην παιδική του ηλικία.
Ας προσέξουμε μία ακόμη κραυγαλέα υποκρισία:
Προβάλλονται καθημερινά δεκάδες κακοποιητές, αλλά όταν κακοποιητές γίνονται οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι ειδικοί, οι δημοσιογράφοι κ.λπ., ενεργώντας σε βάρος των ευάλωτων πολιτών, τότε κανείς από τα ΜΜΕ δεν βγάζει κιχ.
Άρα, εδώ εμφανίζεται και πάλι το προαναφερθέν φαινόμενο: δύο μέτρα και δύο σταθμά!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο γάμος των ομοφυλ(οφίλ)ων θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι αποτελεί την μετεξέλιξη μιας αντιστρoφής που προωθήθηκε από τους Νεοταξίτες πριν από πολλά χρόνια. Γράφει ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, αναδεικνύοντας την λογική του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου (Επισημάνσεις σε καίρια ζητήματα Πίστεως και Ηθικού βίιου, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέκη, Θεσσαλονίκη 2022, σελ. 45):
Δεν τους αρέσει αυτή η ισοτιμία των φύλων, κατά το «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» του Ευαγγελίου (Γαλ. 3, 28). Αυτοί θέλουν ένα άλλο κατασκεύασμα, ένα άλλο unisex, δηλαδή ομοιομορφία των φύλων, που να είναι αντίστροφο: Να βάζη ο άνδρας γυναικεία, και η γυναίκα να βάζη ανδρικά! Ή: η γυναίκα να κόβη τα μαλλιά της, ο άνδρας να αφήνη μαλλιά! Η γυναίκα να βάζη σπορ παπούτσια, ο άνδρας να βάζη τακούνια!… Επιδιώκουν αυτό το πράγμα, αυτήν την αντιστροφή.
Κ.ΒΑΘΙΩΤΗΣ
