Από το πρώτο έτος της Επανάστασης υπήρξαν πολιτικές αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμοί μεταξύ Ρουμελιωτών και Πελοποννησίων.
Η κατάσταση οξύνθηκε κατά τους τελευταίους μήνες του 1823 και κορυφώθηκε σε εμφύλιο πόλεμο, κατά το πρώτο εξάμηνο του 1824. Πεδίο μάχης αυτής της σκληρής αντιπαράθεσης υπήρξε η Πελοπόννησος. *
Οι εμφύλιες εχθροπραξίες που έλαβαν χώρα, έληξαν με την επικράτηση του Κουντουτριώτη και την αμνήστευση των πολιτικών του αντιπάλων. Η επικείμενη Αιγυπτιακή εισβολή επέβαλε την ειρήνευση, η κοινωνία όμως είχε διχαστεί βαθιά.
Παρατηρήθηκε το φαινόμενο να φονεύονται Ρουμελιώτες στρατιώτες από Πελοποννήσιους, λόγω της συμπεριφοράς τους κατά τη διάρκεια του εμφυλίου.
Όπως ήταν φυσικό οι Ρουμελιώτες διαμαρτυρήθηκαν στην κυβέρνηση.
«Αναφέρθηκαν, διαμαρτυρήθηκαν, τέλος άρχισεν να γογγύζει όλος ο στρατός και να ζητά εκδίκηση από τα πλησιέστερα , όπου εφονεύοντο κρυφά τόσοι αθώοι στρατιώται , ή ότι (αν δεν ληφθούν μέτρα) δεν πολεμούν περισσότερον με τον εχθρόν∙ και άλλα τοιαύτης φύσεως προβλήματα». **
Ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε χαρακτηριστικά:
«Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
“Εάν μισούνται ανάμεσά τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά”.***
Πηγές: * ΚΑΤΗΦΟΡΗ. Δ. , «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» τόμος ΙΒ΄σελ. 324
** ΚΑΣΟΜΟΥΛΗΣ. Ν. , «ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ» τ. 2 σελ.48-49 (Αθήναι 1940)
*** ΣΟΛΩΜΟΣ. Δ. , «ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ» στροφή 147
