Κατάλαβα επίσης πώς και γιατί οι προσυνεδριακές διαδικασίες χωλαίνουν, επειδή έχουν εγκλωβιστεί στο δίλημμα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς ή θα μετατοπιστεί προς το Κέντρο και θα μετασχηματιστεί στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη που έχει ανάγκη ο τόπος μας;
Στο ερώτημα αυτό θα επιχειρήσω να απαντήσω με αυτό το κείμενό μου, αφού προηγουμένως διευκρινίσω ότι διαβάζοντας το άρθρο του συναδέλφου μου Κύρκου Δοξιάδη, με τίτλο «Ένα προσωπικό πρόβλημα» («Εφ.Συν.», 6/4/21), κατάλαβα πώς και γιατί εδώ και δύο χρόνια (από τον Ιούλιο του 2019), οπότε και έγιναν οι εκλογές, ο κομματικός μηχανισμός ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία πάσχει από την κομματική ασθένεια που ονομάζεται «εσωστρέφεια».
Κατάλαβα επίσης πώς και γιατί οι προσυνεδριακές διαδικασίες χωλαίνουν, επειδή έχουν εγκλωβιστεί στο δίλημμα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς ή θα μετατοπιστεί προς το Κέντρο και θα μετασχηματιστεί στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη που έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Ομολογώ δεν περίμενα ότι μετά την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) και μπροστά στη γενικευμένη κατάρρευση της επιτελικής – τεχνοκρατικής κυβέρνησης Μητσοτάκη θα έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι τάσεις και τα μέλη του «προσωπικό ζήτημα ή πρόβλημα» αυτοπροσδιορισμού τους. Σας διαβεβαιώνω ότι όλοι εμείς οι πολίτες δεν ενδιαφερόμαστε για τα εσωτερικά προβλήματα της ταυτότητας και του αυτοπροσδιορισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Βρισκόμαστε μπροστά στην «έρημο» της πολιτικής και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, δηλαδή ως μηχανισμός αντιπροσώπευσης των κοινωνικών δυνάμεων, ερίζει για την ταυτότητά του! Η ίδια η ελληνική κοινωνία χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για να μπει μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες και να εκφράσει τις αγωνίες, τα αιτήματα, τις προσδοκίες και τους στόχους της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Ριζική τομή στην κοινωνία
Για όσους το έχουν ξεχάσει υπενθυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια ριζική τομή στην κοινωνία μας: «έβγαλε» την κοινωνία και την οικονομία από τα τεχνοκρατικά μνημόνια, δηλαδή μας απελευθέρωσε από τους μηχανισμούς της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζει το σύστημα του νεοφιλελευθερισμού. Η «έξοδος» από τα μνημόνια είναι η ριζική τομή στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πτώση της χούντας (1974).
Θέλω να θέσω δύο ερωτήματα στους Δοξιάδη και Γιατζόγλου. Αραγε αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική θητεία του (2015-2019) το πέτυχε ως ριζοσπαστική Αριστερά ή ως ορθολογικό πολιτικό υποκείμενο που απέκτησε επίγνωση των αντιφάσεων και των εσωτερικών διενέξεων του καπιταλιστικού συστήματος; Το δεύτερο ερώτημα: αντί όλοι εσείς στον ΣΥΡΙΖΑ και όλοι εμείς στην κοινωνία να ενωθούμε και να δημιουργήσουμε τη μεγάλη δημοκρατική, προοδευτική, αντιπροσωπευτική παράταξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, «τρώμε τις εσωτερικές σάρκες μας»;
Φοβάμαι πως πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ επεξεργάζονται ένα «κόμμα-εργαλείο», το οποίο για λογαριασμό της κοινωνίας υπερασπίζεται τα συμφέροντά της. Αυτή η ιδέα περί κόμματος είναι απαρχαιωμένη και ταιριάζει στις συνθήκες του 19ου αιώνα. Στις μέρες μας ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μόνο ως έκφραση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού μπορεί να υπάρξει. Εάν επιλέξει στο επόμενο συνέδριό του να γίνει και πάλι «κόμμα-εργαλείο», τότε θα εγκαταλείψει την ελληνική πολιτική κοινωνία στις αδηφάγες ορέξεις του τεχνοκρατισμού. Είναι ανεδαφικό το επιχείρημα του Γιατζόγλου, σύμφωνα με το οποίο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείψει τον ριζοσπαστισμό του, κατά το πρότυπο της Ιταλίας, θα καταλήξουμε στον Ντράγκι. Η ελληνική πολιτική κοινωνία εδώ και μία δεκαετία, 2010-2021, ζει στον αστερισμό της τεχνοκρατίας, η οποία έχει αντικαταστήσει την πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση μας «έβγαλε» από τα μνημόνια επειδή συγκροτήθηκε ως πολιτικό υποκείμενο της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτόν τον ιδεολογικο-πολιτικό δρόμο πρέπει να επαναχαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία και επιτέλους να απαλλαγεί από το ταυτοτικό πρόβλημά του.
