Η «πατροκτονία» είναι συνήθης στην πολιτική, όταν οι νέοι αρχηγοί προσπαθούν να σμιλέψουν την αρχηγική τους προσωπικότητα,
και να επιδείξουν τον δυναμισμό τους και το αυτεξούσιο της πολιτικής τους πορείας.
Το είδαμε στον Κώστα Καραμανλή όταν διέγραψε τους «πατριάρχες» Μάνο, Σουφλιά και Κοντογιαννόπουλο. Στον Γιώργο Παπανδρέου όταν διέγραψε τον Σημίτη, ο οποίος του είχε μάλιστα δώσει το δαχτυλίδι. Και στον Αλέξη Τσίπρα με την άγρια σύγκρουση που είχε με τον πρώην πρόεδρο Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος επίσης του είχε δώσει δαχτυλίδι!
Τώρα ο αρχηγός της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης, επιχειρεί απογαλακτισμό από τον Αλέξη Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας ενδεχόμενη συνεργασία μαζί του ως… αναπαλαίωση.
Την επομένη της επίσημης πρώτης της Νέας Αριστεράς, ρωτήθηκε από τον ραδιοσταθμό «Παραπολιτικά» εάν το νέο κόμμα είναι ανοιχτό στον Αλέξη Τσίπρα. Και η απάντηση ενδεικτική:
«Το κόμμα μας είναι μια νέα προσπάθεια, δεν θέλουμε την αναπαλαίωση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως, όλοι μας κουβαλάμε την κληρονομιάς μας, κουβαλάμε και την πορεία μας σε αυτό το χώρο για πάρα πολλά χρόνια, τον χτίσαμε αυτό το χώρο εδώ και είκοσι χρόνια από εκεί και πέρα όμως κάνουμε μια νέα προσπάθεια και μια νέα αρχή με τη Νέα Αριστερά».
Και συνέχισε προσδιορίζοντας τους δυνητικούς πολιτικούς εταίρους: «Το ζητούμενο για εμάς είναι να συνενώνουμε δυνάμεις με συλλογικότητες με πολίτες, με κινήσεις από το χώρο της οικολογίας, το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό είναι το στοίχημα για εμάς από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του, θα δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι τέτοια η δυναμική των πραγμάτων που δεν νομίζω ότι μπορούν να γίνουν σοβαρές προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι».
Το μόνο σίγουρο είναι το τελευταίο. Όσο άδηλο είναι το μέλλον του μητρικού κόμματος με τον απίθανο τύπο που έφεραν εξ Αμερικής, το ίδιο άδηλο είναι και του νέου. Στον ΣΥΡΙΖΑ, παλιό και καινούργιο, έχουν ένα φετίχ με τις «συλλογικότητες» και τις «κινήσεις». Τους προδίδουν όγκο μεγαλύτερο από αυτόν που διαθέτουν και ρόλο ισχυρότερο από αυτόν τον οποίο μπορούν να διαδραματίσουν.
Πολύ περισσότερο όταν οι συλλογικότητες και κινήσεις προσδιορίζονται στον χώρο της Οικολογίας. Τα οικολογικά κόμματα στη χώρα μας ποτέ δεν ευτύχησαν. Ενδεχομένως επειδή οι πολίτες έχουν περιορισμένης οικολογική συνείδηση. Ενδεχομένως όμως και επειδή τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι ισχυρότερα των οικολογικών, σε σημείο που αυτά να φαντάζουν ως πολυτέλεια και ενασχόληση κατάλληλη για τους πολίτες των κοινωνιών της αφθονίας.
Άλλωστε αν και δεν υπάρχουν μετρήσεις ως προς αυτό, ουδείς αμφιβάλει ότι η δυναμικότητα του υιού Κόκκαλη στις ευρωεκλογές, δεν οφείλεται στην ακτινοβολία των οικολογικών του ιδεών αλλά στην ψήφο των οπαδών του Ολυμπιακού.
Οι ευρωεκλογές θα αποτελέσουν τη λυδία λίθο για τις ενδεχόμενες συνεργασίες. Αν το ποσοστό του νέου κόμματος είναι ενθαρρυντικό για την επιβίωσή του, ενδεχομένως να του αρκέσουν οι συλλογικότητες και οι κινήσεις για συμπόρευση μαζί τους προς τις εθνικές εκλογές. Αν όχι θα προστρέξουν σε ισχυρότερες δυνάμεις. Γι’ αυτό δεν αποστρέφουν οφθαλμόν από το ΠΑΣΟΚ.
Χθες στο OPEN ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αφού απέρριψε τον όρο διάσπαση γιατί «στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει εξαέρωση, όχι διάσπαση», και αφού επέρριψε ευθύνες και στον Τσίπρα για τη βύθιση «Όλοι έχουμε ευθύνη, και ο Αλέξης Τσίπρας ένα μεγάλο μέρος αυτής», άφησε ανοικτό το σενάριο συμμαχιών στον χώρο της κεντροαριστεράς, χωρίς ν’ αποκλείει το ΠΑΣΟΚ:
Όπως είπε: «Εγώ ήμουν πάντα με αυτό που λέγεται το Κόκκινο-Κόκκινο-Πράσινο. Τη σοσιαλδημοκρατία, την Αριστερά και τους Πράσινους. Αλλά πρώτα πρέπει να είσαι το κόκκινο. Μετά από συζητήσεις με το ΠΑΣΟΚ ή με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ (!) μπορεί να βρούμε κάποιους συμβιβασμούς. Αλλά πρέπει ν’ αρχίσεις από ένα στιβαρό κόμμα που ξέρει τι θέλει».
Έχει χρόνο ως τις ευρωεκλογές να δείξει η Νέα Αριστερά αν θα γίνει «στιβαρό κόμμα που ξέρει τι θέλει» ώστε να προστρέξει με όρους ισοτιμίας στο ΠΑΣΟΚ, ή ως φτωχός συγγενής που θα αναζητήσει χείραν βοηθείας.
Γιάννης Σιδέρης
