ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ:
Τον 9ο αιώνα βασίλευε στη Σερβία ο βουλγαρικής καταγωγής ευσεβής βασιλιάς Ιωάννης Βλαδιμήροβιτς.
Ο Ιωάννης, στα χρόνια της βασιλείας του, επιδόθηκε στη φιλανθρωπία και τον εκχριστιανισμό των υπηκόων του. Χάρη στη θεάρεστη ζωή του αναδείχθηκε άγιος και θαυματουργός.
Παρθένος ο ίδιος, αν και έγγαμος, ποθούσε να χτίσει σ’ ένα πυκνό δάσος με πανύψηλα δέντρα και ποτάμια ένα παρεκκλήσι, για να προσεύχεται απερίσπαστος. Μια μέρα βγήκε για κυνήγι με τρεις μεγιστάνες.
Ενώ όμως κυνηγούσε έφιππος και περιεργαζόταν ταυτόχρονα την περιοχή, του φάνηκε πως είδε μακριά έναν αετό, λαμπρό σαν τον ήλιο, που είχε πάνω στα φτερά του σταυρό φωτεινό.
Ο βασιλιάς κάλπασε για να τον φτάσει. Κι ο αετός, αφού μπήκε βαθύτερα μέσα στο δάσος, στάθηκε.
Τότε ο Ιωάννης διαπίστωσε πως δεν ήταν αετός. Ήταν ένας άγγελος, που έστησε το σταυρό του σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο. Στάθηκε κι ο Ιωάννης με τους μεγιστάνες του. Κατέβηκαν από τ’ άλογά τους και προσκύνησαν τον τίμιο σταυρό.
Στο σημείο αυτό πρόσταξε ο βασιλιάς κι έχτισαν ένα παρεκκλήσι. Μέσα εκεί ο ευλαβέστατος Ιωάννης προσευχόταν «επτάκις της ημέρας» και αγρυπνούσε τη νύχτα.
Αλλά οι συχνές απουσίες του έκαναν τη βασίλισσα σύζυγο του να υποπτευθεί πως ο βασιλιάς την απατά. Γι’ αυτό έβαλε λόγια στον αδελφό της εναντίον του. Κι εκείνος, επιθυμώντας να κληρονομήσει τη βασιλεία του, βρήκε ευκαιρία σε κάποια συμπλοκή με τους Ρωμαίους, τον χτύπησε με το ξίφος και τον αποκεφάλισε.
Αλλ’ ώ του θαύματος! Το κομμένο βασιλικό κεφάλι δεν έπεσε στη γη. Το κράτησε στα χέρια του ο ίδιος ο άγιος, συνεχίζοντας έφιππος την πορεία του και ψάλλοντας:
«Ευφράνθην επί τοις ειρηκόσι μοι, εις οίκον Κυρίου πορευσόμεθα».
Πίσω του ακολουθούσε πλήθος λαού. Ο άγιος κατευθυνόταν στο εκκλησάκι του, στο σημείο εκείνο που είδε τον φωτεινό άγγελο με το σταυρό. Μόλις έφτασε, κατέβηκε από τ’ άλογό του και, προσφέροντας στο Θεό το κεφάλι του με τα ίδια του τα χέρια, είπε:
«Κύριε, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου».
Την ίδια στιγμή ακούστηκαν αγγελικές ψαλμωδίες και γέμισε ο τόπος ευωδιά. Κλήρος, στρατός και λαός κήδεψαν εκεί με τιμές και θρήνους το παρθενικό και μαρτυρικό σώμα του βασιλιά, που από τότε άρχισε να επιτελεί πλήθος θαυμάτων.
