Δεν θυμάμαι, για να είμαι ειλικρινής, πότε βρέθηκα για πρώτη φορά σε οργανωμένη παραλία, με ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Υποθέτω πως αυτό συνέβη προς το τέλος της εφηβείας μου ή στα φοιτητικά μου χρόνια. Παραδόξως (αν και τέκνο της επαρχίας, εννοώ), δεν πρέπει να ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, γι’ αυτό δεν το έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου…
Τα παιδικά καλοκαίρια μου ήταν συνυφασμένα με την άγρια, ανόθευτη ομορφιά της νότιας Σάμου. Τότε, που για να πάμε στην πιο κοντινή παραλία, τα παιδιά ανεβαίναμε, αλαλάζοντας από ενθουσιασμό, στην καρότσα του πράσινου τρίκυκλου φορτηγού του μακαρίτη του κυρ Βασίλη (ιδιοκτήτη του καφενείου/παντοπωλείου και κατόχου της μοναδικής τηλεφωνικής συσκευής στο χωριό) ή παίρναμε ένα δύσβατο μονοπάτι: σχεδόν μία ώρα περπάτημα σε πυκνό δάσος με πεύκα και χαρουπιές, με τις απαραίτητες στάσεις σε πηγές με γάργαρο νερό.
Εκείνα τα καλοκαίρια άρχισα να αγαπώ τα αλμυρίκια. Μάλλον γιατί τα συνέδεσα με μικρές στιγμές αληθινής, ανεπιτήδευτης χαλάρωσης – ίσως και ευτυχίας: Ζευγάρια που κοιμούνται αγκαλιασμένα στον ίσκιο τους· οικογένειες που ανοίγουν τα ταπεράκια τους το μεσημέρι· παρτίδες τάβλι και καφεδάκι από θερμός· κορίτσια που ξεφυλλίζουν περιοδικά ή ψιθυρίζουν η μια στην άλλη τα μυστικά τους πάνω σε πετσέτες με αστερίες και άγκυρες.
Πέρασαν τα χρόνια, o tempora o mores, εξευρωπαϊστήκαμε, θεωρήθηκε ντεπασέ να πίνεις καφέ από θερμός (και όχι καπουτσίνο φρέντο με μπόλικο αφρόγαλα και κανέλα από μπιτς μπαρ) και να ανοίγεις ταπεράκι (κάτω από ένα αλμυρίκι και όχι στην άνεση μιας κυριλέ ξαπλώστρας). Αρχισαν να λιγοστεύουν και τα ίδια τα αλμυρίκια. Σταθερά υπό διωγμόν τις τελευταίες δεκαετίες από αδαείς δημοτικούς άρχοντες παραθαλάσσιων πόλεων, πόσα δεν ξεριζώθηκαν για να στρωθούν νέα πεζοδρόμια, να τοποθετηθούν ξύλινα στέγαστρα ή ασκεπή παγκάκια και ζαρντινιέρες με καλλωπιστικά φυτά καταδικασμένα σε σύντομο θάνατο. Ή για να φυτευτούν φοίνικες· κουλέρ εξοτίκ της συμφοράς…
Τώρα, λοιπόν, που αυτό το αλλοπρόσαλλο καλοκαίρι βαίνει σιγά σιγά προς το τέλος του, είπα να αποτίσω φόρο τιμής στο ταπεινό αλμυρίκι, που με τις δυνατές του ρίζες και την ανθεκτικότητά του στην έλλειψη νερού και στην αλατότητα του εδάφους, μας προσφέρει γενναιόδωρα τη δροσιά της πυκνής φυλλωσιάς του. Για τους αρχαίους Ελληνες ήταν δέντρο της θεάς Αφροδίτης· τα λευκά ή ρόδινα ανθάκια του συμβόλιζαν τη νιότη και την ομορφιά. Για τους νεοέλληνες, είναι σύμβολο μιας αλλοτινής θερινής ραστώνης που τείνει να περάσει, οριστικά και αναπόδραστα, στην Ιστορία…
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
