Όσο περνούν τα χρόνια και σωρεύονται στην ψυχή αρχειοθετημένα γεγονότα και ενθυμήσεις παλιές, τότε αρχίζει ένα σχολαστικό ξεδιάλυμα όλων αυτών, ώστε να ξαναφανούν (για έσχατη ίσως φορά) τα περιττά κι άχρηστα, αλλά και τα πολύτιμα κι αγαπημένα. Κι εκεί, λοιπόν, στον όλο αυτό σωρό παρατηρείς και κάποιες στιγμές εχθρικής ή άπρεπης συμπεριφοράς, κατά τις οποίες άφησες το στίγμα σου στην ψυχή του άλλου πληγώνοντάς τον με λόγια και απανθρωπία κάποτε.
Ιδίως σε ηλικίες τρυφερές, τότε δηλαδή, που άνοιγαν οι ψυχές να δεχτούν η μια την άλλη με σκοπό τη συνεργασία, τη φιλία, τη συνδρομή.
Κι όμως κάποιες φορές , το νοιώθεις ακόμα, είτε από εγωισμό, είτε από κενοδοξία, είτε από ευθιξία, η συμπεριφορά σου δεν ήταν ευπρεπής και έντιμη.
Γιατί η επιθετική ταχτική, με το σκεπτικό ότι εσύ κατέχεις το δίκιο, τραυμάτισε κάποιες ψυχές. Και μάλιστα άφησε πάνω τους τα σημαδια μιάς αγριότητας, που ο θυμός επέτρεψε να εκδηλωθεί.
Για να περάσουν τα χρόνια και να μην μπορείς να κάμεις τίποτε πιά, ώστε ν’ ανατρέψεις τα πράγματα, αφού οι τύψεις υπάρχουν (κι ενοχλούν) όπως και οι πληγές…
Ναί, τα σκέφτεται κανείς ολ᾿ αυτά, όταν περάσουν τα χρόνια και βαρύνουν πάνω του για τα καλά.
Τότε, λοιπόν, συνειδητοποιεί τα λάθη και τις αστοχίες του, όπως οι τόσες και τόσες φορές που, ηθελημένα ή όχι, πλήγωσε κάποιους, που σήμερα είναι αδύνατο να τους ξαναδεί, νάτούς ξανανταμώσει.
Γι᾿ αυτό και σε στιγμές ησυχίας υψώνει τα χέρια του στον ουρανο ικετεύοντας να τόνελεήσει η Χάρη Του, να του δώσει την ευκαιρία «του οράν» τα πταίσματα, όχι με το φακό της αυτοδικαίωσης ή της όποιας ανοχής, αλλά πρωτίστως με την φωτισμένη διαδαχή του ιερού ψαλμωδού:
«Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου έστι διαπαντός… Ελεησόν με ο Θεός, ελεήσόν με» (πρβλ. Ψαλ. 50).
