Έχει πολύ ενδιαφέρον να κοιτάξει κανείς τις αντιδράσεις μέσα στο πολιτικό σύστημα, ύστερα από την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν αναφέρομαι κυρίως στην αντίδραση ενός μέρους τουοργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να συμπυκνωθεί στο «τι ήταν αυτό που μας βρήκε…».
Αυτοί θα περάσουν, ούτως ή άλλως, τα πέντε στάδια του πένθους (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή), με την αποδοχή να καταλήγει –ίσως– στο «έτσι στρώσαμε, έτσι θα κοιμηθούμε».
Αναφέρομαι καταρχάς στο ΠΑΣΟΚ, που είχε βολευτεί ότι θα είχε διαρκώς να κάνει με έναν ΣΥΡΙΖΑ άνευρο, αδύναμο να εμπνεύσει τα μέλη του, εσωστρεφή και χωρίς πολύ υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους, κοντολογίς έναν ΣΥΡΙΖΑ βολικό και εύκολο αντίπαλο για την κάπως ράθυμη πολιτική τακτική του ΠΑΣΟΚ, που δείχνει να μην διδάσκεται καθόλου από το πόσο στοίχισε στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση η διαβόητη στρατηγική του ώριμου φρούτου.
Αναφέρομαι στο γεγονός ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν θα μπορεί να έχει το μονοπώλιο που διεκδίκησε στην απεύθυνση με όρους που να υπερβαίνουν τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς.
Και βεβαίως αναφέρομαι στην ιδιότυπη σιωπή και έκδηλη αμηχανία που αυτή τη στιγμή έρχεται από το μέγαρο Μαξίμου και το κυβερνητικό στρατόπεδο ευρύτερα.
Γιατί είναι σαφές ότι στη ΝΔ είχαν βολευτεί στη σκέψη ότι θα είχαν να κάνουν είτε με τον Αλέξη Τσίπρα και την πολεμική που είχαν συνηθίσει να του κάνουν, δαιμονοποιώντας τον για οτιδήποτε, είτε με τις παραλλαγές πολεμικής στον ΣΥΡΙΖΑ που επικέντρωναν στο ότι είναι «κολλημένοι» αριστεροί ή ακόμη και «μαρξιστές», είτε την έμμεση απειλή ότι «εάν ξαναέρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, θα ξαναζήσουμε τις μέρες του καλοκαιριού του 2015»
Τώρα, όμως, έχουν να κάνουν με κάποιον που δεν μπαίνει σε αυτά τα καλούπια, δεν μπορούν να του χρεώσουν την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε «ξύλινη γλώσσα», ούτε αριστερισμό, έναν πολιτικό φαινομενικά τουλάχιστον «άφθαρτο», αστικής προέλευσης και… αμερικανό (και όχι απλώς φιλοαμερικανό).
Επιπλέον, έχουν να κάνουν με ένα πρόσωπο, φωτογενές, ενδιαφέρον, επικοινωνιακό που έρχεται και διεκδικεί να είναι η «μεσσιανική» εκδοχή ηγεσίας που αναλογεί στην εποχή της ψηφιακής επικοινωνίας.
Δηλαδή, εκεί που στη ΝΔ θεωρούσαν ότι είχαν το μονοπώλιο στους… Μωυσήδες, μέσα από τον τρόπο που είχαν διαμορφώσει μια ορισμένη εικόνα (και αγιογραφία…) του πρωθυπουργού, τώρα αντιλαμβάνονται ότι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν Μωυσή από την απέναντι πλευρά.
Προφανώς θα μπορούσαν να χτυπήσουν τα πραγματικά αδύναμα σημεία της ηγεσίας Κασσελάκη, δηλαδή το γεγονός ότι δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις, ότι πάει τον ΣΥΡΙΖΑ δεξιότερα έστω και με πιο «υψηλούς» τόνους, τον λαϊκισμό της επιμονής στο πρόσωπο του ηγέτη.
Όμως, τότε θα κινδύνευαν και οι άλλοι πόλοι του πολιτικού σκηνικού να βρεθούν αντιμέτωποι με τις δικές τους προγραμματικές σιωπές, τη δική τους απουσία ξεκάθαρων θέσεων σε πάρα πολλά σημεία, το γεγονός ότι και αυτοί στην πολιτική εικόνα και όχι ουσία έχουν επενδύσει.
Από το… αραχτό ΠΑΣΟΚ μέχρι μια κυβέρνηση που είχε συνηθίσει να είναι μόνη στο γήπεδο και ήλπιζε ότι δεν θα είχε ούτε καν συμβολική αντιπολίτευση, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεβολεύονται με τη νέα κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως μάλιστα αυτό το διάχυτο «ξεβόλεμα» να είναι και το μόνο πραγματικό κέρδος από μια διεργασία που κατά τα άλλα δεν ήταν ακριβώς αφετηρία αισιοδοξίας για το μέλλον.
Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
