Με αφορμή τον ντόρο που έχει προκαλέσει το τελευταίο διάστημα το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία,
με ένα κύμα αντιδράσεων αρνητικών και μη να κατακλύζουν καθημερινά τα μίντια, βρήκαμε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε το θέμα ομοφυλοφιλία καλλιτεχνικά και να ανακαλύψουμε ελληνικές ταινίες που την έθιξαν για πρώτη φορά.
Αν η ιστορία των γκέι στον ελληνικό κινηματογράφο ξεκινούσε με τον Σταύρο Παράβα, τον Τάκη Μηλιάδη, τον Ανδρέα Νομικό (γνωστό ως Φτερού) και άλλους, λιγότερο ή περισσότερο γνωστούς κωμικούς της επιθεώρησης που το παλιό λαϊκό σινεμά χρησιμοποιούσε, τοποθετώντας τους στην πλοκή ουρανοκατέβατους ως «κραγμένες» για να προκαλέσουν γέλιο, η κατάσταση θα ήταν απλώς αποκαρδιωτική.
Βέβαια, για πάρα πολλά χρόνια αυτή ήταν η εικόνα που είχε ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα για τον άντρα ομοφυλόφιλο: θηλυπρεπής γελοιογραφία του αντρικού προτύπου. Εξαίρεση ίσως αποτελούσε ο υπόγειος ερωτισμός των ταινιών του Μιχάλη Κακογιάννη και εν μέρει του Γιάννη Δαλιανίδη, με έμφαση στα ωραία αντρικά σώματα και στις ένοχες επαφές.
Κάνοντας μια ανασκόπηση, θα μπορούσαμε να πιάσουμε το νήμα από το 1962 και τη Φαίδρα του Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, που στην ιδιαίτερα φορτισμένη δραματικά σκηνή της απόγνωσής της για τον Ιππόλυτο/Alexis (Άντονι Πέρκινς) η οικονόμος της Άννα, που ερμηνεύει η Ολυμπία Παπαδούκα, αποκαλύπτει τον δικό της ερωτισμό προς τη λατρεμένη της κυρία. Δύο άλλες ποιητικές ταινίες του 1967, το Vortex του Νίκου Κούνδουρου και ο Ορέστης του εικαστικού και σκηνογράφου Βασίλη Φωτόπουλου, δεν διστάζουν να δώσουν ομοερωτική διάσταση στην κεντρική τους πλοκή. Καμία από τις δύο ταινίες, βέβαια, δεν είχε λαϊκή απήχηση, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ενδεχόμενη επιρροή, καθώς το πλατύ κοινό έτρεφε άκρως αρνητικά αισθήματα για τη διαφορετική ερωτική επιθυμία έτσι κι αλλιώς.
