Συχνά οι πολιτικοί εφευρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους προκειμένου να κρύψουν τη ρηχότητα και την ανικανότητά τους. Ενίοτε με εξαιρετική πλαστικότητα, κεντροαριστεράς, μεσαίου, αντισυστημικού ή ριζοσπαστικού χώρου, επιδιώκουν μια σύζευξη των δοξασιών τους με την άβολη πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Διότι ως κυρίαρχες ελίτ, διαχρονικά βολεύτηκαν και καταχράστηκαν το δημόσιο, δημιουργώντας το πελατειακό κράτος, την ευνοιοκρατία και την αποφυγή της προσωπικής ευθύνης.
Οπότε μας φταίει η μεταπολιτική εποχή, το άπληστο ιδιωτικό κεφάλαιο, ο νεοφιλελευθερισμός, οι Γερμανοί και οτιδήποτε μας είναι συνωμοσιολογικά πρόχειρο πλην ημών. Είναι φανερό πως το πολιτικό σύστημα χρήζει ανανέωσης. Πως νεότεροι θα πρέπει να πρωτοστατήσουν, να αναλάβουν την πρωτοβουλία για υγιέστερη πολιτική. Αλλά πως εκκολάπτεται η ελπίδα;
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναλάβουν το άχαρο έργο της διερεύνησης των βουλιμικών σταγονιδίων του νεποτισμού. Δεν θα είναι και δύσκολο βέβαια. Το όνομα μόνο δεν αρκεί. Συνήθως οι εκφραστές του χρειάζονται ένα αφήγημα. Ένα αληθοφανές πάθος. Όπως κάποιοι υποστηρίζουν με πάθος τη μια ή την άλλη ομάδα.
Ορισμένοι βέβαια, υπό καθοδήγηση και επίβλεψη ως γόνοι περιωπής, το κάνουν πιο περίτεχνα. Tο κέλυφος μπορεί να παραμένει άδειο αλλά το υπόβαθρο του φουσκωμένου βιογραφικού, προφυλάσσει από την ολοκληρωτική συντριβή. Τέτοια φουσκωμένα βιογραφικά ανεπάγγελτων βρίσκει κανείς σήμερα άφθονα, είτε αριστερά, είτε δεξιά και επιπλέον η ακράτεια δεν έχει ηλικία και δη η λεκτική. Τυλιγμένη με το πέπλο της αθωότητας ενίοτε σηματοδοτεί τη διαφορά του άσπιλου νέου με το ενοχικό παλιό και ενίοτε προσπαθεί να διαχωρίσει τη δεξιά από την αριστερά χείρα. Υπό το βάρος των ενοχών της υποπέφτει σε αοριστολογίες και ανοησίες, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία.
Ποιος δίνει σημασία στην ουσία άλλωστε αφού το στασίδι ποτίζεται από την ματαιοδοξία της δωρεάς. Κάτι σαν τον Μάγο του Οζ, την αριστοκρατία της επιρροής δηλαδή. Υπάρχουν δε χιλιάδες κλώνοι γαλουχημένης μάζας να απευθυνθεί. Στην ουσία εκβιάζει και με το στανιό επιβάλλει την παρουσία στα πλαίσια του επικυρίαρχου διαφωτιστή. Επιπλέον μια αβανταδόρικη φωτογραφία με τον πρόεδρο περιπλέκει το ζήτημα θετικότερα.
Οικονομική δυνατότητα, προθαλαμισμός και διασυνδέσεις άμεσες ή έμμεσες με τα ΜΜΕ, συνθέτουν το παζλ. Τα βασικά δηλαδή για τη διαιώνιση των αχθοφόρων του λαϊκισμού και του πελατειασμού. Τα ερωτήματα λοιπόν είναι αμείλικτα για το κατά πόσο οι νέοι έχουν τη δυνατότητα να εμπλακούν στην πολιτική επί ίσοις όροις.
Με ποιο τρόπο άραγε τα κόμματα επιτρέπουν την πρόσβαση και πώς υιοθετούν δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες; Υπάρχουν κλειστές ομάδες λήψης αποφάσεων, μοιράσματα θέσεων; Η δημοκρατία απαιτεί ισότιμους πολίτες που θα συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών τους. Μήπως λοιπόν θα πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε δημοκρατικότερα;
*Ο Νίκος Γκίκας είναι αρθρογράφος στον ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Πηγή: apopseis.gr
