ΑΠΟΨΗ: Ο θρίαμβος του παλαιού

Στο βάθος της ερήμου το παλαιό ανεμίζει τις νικηφόρες σημαίες του.

Του Λευτέρη Κουσούλη*

Ασφαλές, λέει στον εαυτό του: δεν έχεις τίποτα πια να φοβηθείς. Σώο το σώμα σου, ζωντανό το πνεύμα σου.

Η ψευδής διαίρεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο έχει προ πολλού ξεχαστεί. Αφού απέδωσε εκλογικούς καρπούς, σήμερα έχει σκεπαστεί από τη μολυσμένη σκόνη της αλλοιωτικής αντιστροφής της. Οι υπέρμαχοι υπερασπιστές του μνημονίου έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους αυτή την αποτελεσματική παγίδα για τη σκέψη. Εξάλλου προοριζόταν μόνο για τους άλλους.

Δίπλα στην ψευδή διαίρεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο άνθησε ως αντίθεση το νέο και το παλαιό. Οι σημερινοί κυβερνητικοί επαγγέλθηκαν το νέο. Στρατευμένοι στη σύγκρουση με το παλαιό, έγιναν αγγελιαφόροι της, από τους ίδιους εγγυημένης, έλευσής του.

Αν η πρώτη παγίδα ξεχάστηκε, η δεύτερη διατήρησε την αξία της και τροφοδοτήθηκε με εξάρσεις και τεχνάσματα.

Τα τελευταία γεγονότα έρχονται να διαλύσουν κάθε αυταπάτη και για την κατασκευασμένη σύγκρουση παλαιού και νέου.

Ολοκληρώνοντας την αυτοαπογύμνωσή τους, οι κυβερνητικοί εγκαθίστανται πλέον ως το αποτροπιαστικό σύμβολο του παλαιού. Είναι η απεχθέστερη ενσάρκωσή του.

Ηδη όλα αυτά τα χρόνια στην εξουσία δίδαξαν όλες τις παλαιές μεθόδους, έσυραν τον χορό του ρυθμού της οπισθοδρόμησης, εφάρμοσαν πρακτικές του σκοτεινού παρελθόντος, έφεραν το παλαιό στο προσκήνιο ως το μόνο νοούμενο μέλλον.

Από τις προηγούμενες κατασκευασμένες διαιρέσεις, που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, δεν ακούγεται πια ούτε ο αντίλαλός τους. Καθετί νέο έσβησε ως πυροτέχνημα, οι υπερασπιστές τους σιώπησαν και κάθε εκδοχή εξελικτικής ανανέωσης απομένει ως θέμα έκθεσης ιδεών για τους συμπράττοντες οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας.

Οι πρόσφατες αποφάσεις και δηλώσεις, μέσα στις διαλυτικές αντιφάσεις τους, μιλάνε με τρόπο καθαρό και ερεθιστικό για την πολιτική φύση και τον πυρήνα της πολιτικής συνείδησης του κυβερνητικού συγκροτήματος.

Σε μια απόλυτη εναρμόνιση αξιών και επιλογών, οι δύο πρωταγωνιστές μας μιλάνε για την παλινόρθωση του παλαιού. Και αυτό εξερχόμενο αβλαβές από την κρίση, αυτάρεσκα διδάσκει το ύφος του.

Δημαγωγία. Ψεύδος. Χυδαιότητα. Ταπείνωση. Επαρση. Πρόθυμοι πολιτικοί νεογέροντες – άνδρες και γυναίκες – επαναλαμβάνουν το πνεύμα του, διαθέτοντας πρόθυμα τον εαυτό τους στη διεκπεραίωση του εξουσιαστικού σχεδίου στη νέα φάση ζωής του κυβερνητικού συγκροτήματος.

Το παλαιό διαποτίζει. Και τρεφόμενο από τον εαυτό του διεκδικεί σήμερα καθολικότητα. Δίπλα η αντιπολίτευση αδυνατεί να προκαλέσει ένα ρήγμα – ρήγμα πολιτικό – σε αυτό το κυβερνητικό συγκρότημα του παλαιού. Συχνά, ως αμέτοχος και αδιάφορος παρατηρητής, τροφοδοτεί με επιλογές προσώπων και αποφάσεις πολιτικής τις ρίζες του παλαιού και την ορμή του.

Το αίτημα του νέου φέρει πάντα μέσα του με ένταση και με τρόπο συχνά δυνατό και παράφορο τον στόχο, την επιδίωξη μιας πολιτικής και πνευματικής ωρίμασης.

Αυτό το αίτημα έχει καταφανώς υποχωρήσει. Στέκει μειοψηφικό, καμιά φορά και άφωνο. Αυτή είναι σήμερα η περίστασή μας.

Μέσα στις συνθήκες ομηρείας και εξάρτησης της χώρας και κάτω από την αντιδραστική σκιά του παλαιού θα εξελιχθεί η επόμενη, η οξύτερη φάση της κρίσης. Που γίνεται κρίση πολιτισμού και κρίση νοήματος.

Είναι φυγή από τη ζωή του να μη συγκρουστεί κανείς σήμερα καθολικά με το παλαιό και τους ευλαβικούς μαθητές του.