Οι επιστήμονες μπορεί τελικά να έχουν καταλάβει γιατί τα πολύτιμα μέταλλα της Γης όπως ο χρυσός και η πλατίνα εμφανίζονται κοντά στην επιφάνεια, παρά το γεγονός ότι είναι τόσο πυκνά που θα έπρεπε να έχουν βυθιστεί μέχρι τον πυρήνα.
Αποδεικνύεται ότι κόλλησαν σε ένα κολλώδες, μισολιωμένο βράχο μετά την πτώση στη Γη διαστημικών σωμάτων με μέγεθος παρόμοιο πιθανώς με αυτό της Σελήνης.
Από χημική άποψη, όλα αυτά τα μέταλλα εμφανίζονται σε υπερβολικά μεγάλη αφθονία στη Γη, με αποτέλεσμα οι ερευνητές να πιστεύουν ότι πιθανότατα προσγειώθηκαν εδώ κατά τη διάρκεια προσκρούσεων με γιγάντιους διαστημικούς βράχους αμέσως μετά το σχηματισμό της Γης. Ακόμα κι έτσι όμως θα έπρεπε να έχουν βυθιστεί στον πυρήνα της Γης μετά την προσγείωση τους στον πλανήτη.
Μια νέα μελέτη με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Γέιλ και του Ερευνητικού Ινστιτούτου Southwest στις ΗΠΑ παρουσιάζει μια λύση σε αυτό το αίνιγμα: Παρά την πυκνότητά τους, αυτά τα μέταλλα μπορούν να διεισδύσουν μέσω του μανδύα και να παγιδευτούν σε στερεοποιούμενο βράχο, κρατώντας τα αρκετά κοντά ώστε να μπορέσουν τελικά να επιστρέψουν στην επιφάνεια της Γης.
Αν ο χρυσός, η πλατίνα, το παλλάδιο, άλλα μέταλλα της ομάδας της πλατίνας που οι ειδικοί αποκαλούν «ιδιαίτερα σιδεροφιλικά στοιχεία» επειδή συνδέονται εύκολα με το σίδερο είχαν έρθει στη Γη μέσω τεράστιων διαστημικών βράχων στο χάος που επικρατούσε στη πρώιμη φάση σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος θα έπρεπε να είχαν σπάσει μέσα από τον φλοιό και στον μανδύα και μετά να βυθιστούν μέχρι να φτάσουν στον πλούσιο σε σίδηρο πυρήνα του πλανήτη μας. Όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη όταν ένα διαστημικό σώμα ίσως κοντά στο μέγεθος του φεγγαριού χτύπησε την νεογέννητη Γη η σύγκρουση δημιούργησε έναν ωκεανό από λιωμένο μάγμα που διαπερνούσε βαθιά τον μανδύα. Κάτω από αυτόν τον ωκεανό μάγματος, όμως υπήρχε μια περιοχή μισολιωμένου στερεού βράχου.
Τα μέταλλα διείσδυσαν σταδιακά σε αυτή την μισολιωμένη περιοχή διασκορπίζοντας τα σε όλη την περιοχή. Αντί για πολύ πυκνό καθαρό μέταλλο που θα βυθιζόταν κατευθείαν προς τον πυρήνα, αυτή η περιοχή του μανδύα που έχει εγχυθεί με μέταλλο ήταν ελαφρώς πιο πυκνή από το περιβάλλον της. Καθώς βυθιζόταν αργά σε περιοχές υψηλότερης πίεσης, θα στερεοποιούνταν, παγιδεύοντας μικρά θραύσματα μετάλλου πριν προλάβουν να φτάσουν στον πυρήνα.
Από εκεί, δισεκατομμύρια χρόνια αναδόμησης και μεταφοράς στον μανδύα φέρνουν τα παγιδευμένα μέταλλα στον φλοιό, σε κοντινή απόσταση από τις ανθρώπινες εργασίες εξόρυξης. Είναι μάλιστα πιθανό αυτές οι πλούσιες σε μέταλλα περιοχές μανδύα να εξακολουθούν να είναι ορατές σήμερα σε εικόνες του μανδύα που οι επιστήμονες ανακατασκευάζουν από τα κύματα σεισμού.
