Έλεγε η Αγία Συγκλητική: «Είναι πολλές οι παγίδες του διαβόλου. Δεν μπόρεσε να κλονίσει μια ψυχή με τη φτώχεια; Παρουσιάζει τον πλούτο ως δόλωμα.
Δεν έκανε τίποτε με τους εξευτελισμούς και τους χλευασμούς; Προβάλλει επαίνους και δόξα. Νικήθηκε με την υγεία; Φέρνει αρρώστια στο σώμα· επειδή δηλαδή δεν μπόρεσε να εξαπατήσει την ψυχή με τις ηδονές, προσπαθεί με τους αθέλητους πόνους να την κάνει να παρεκτραπεί. Μας προξενεί λοιπόν, αφού ζητήσει την άδεια, κάποιες πολύ βαριές αρρώστιες (πρβ. Ιώβ 2:5-7), ώστε με την αδημονία να θολώσει την αγάπη μας προς τον Θεό.
» Εσύ όμως, ακόμη και αν το σώμα σου σφάζεται από τους πόνους και φλέγεται από υψηλό πυρετό, ή και ψήνεται από άσβεστη δίψα, αν τα παθαίνεις αυτά, επειδή είσαι αμαρτωλός, θυμήσου την αιώνια κόλαση, την αιώνια φωτιά και τις αφόρητες τιμωρίες, και δεν θα κυριευτείς από αδημονία εξαιτίας όσων υποφέρεις τώρα. Να χαίρεσαι μάλιστα, γιατί σε επισκέφτηκε ο Θεός, και να έχεις διαρκώς στο στόμα σου το παρήγορο ρητό του προφήτη Δαβίδ: «Πολλές παιδαγωγικές δοκιμασίες μου έστειλε ο Κύριος, στον θάνατο όμως της αμαρτίας δεν με παρέδωσε» (Ψαλμ. 117:18).
» Ήσουν σίδερο; Με τη φωτιά του πυρετού αποβάλλεις τη σκουριά. Αν πάλι είσαι άρρωστος, ενώ ήσουν ενάρετος, από τα μεγάλα προοδεύεις στα μεγαλύτερα. Είσαι χρυσάφι; Με τη φωτιά θα γίνεις χρυσάφι πιο καθαρό. Σου δόθηκε αρρώστια, υπηρέτης του σατανά, στο σώμα (Β’ Κορ. 12:7); Να χαίρεσαι πολύ. Δες με ποιον έγινες όμοιος: με τον μέγα Παύλο, που φώτισε την οικουμένη! Δοκιμάζεσαι από τον πυρετό και υποφέρεις από το ρίγος; Αφού λοιπόν περάσεις και εσύ από φωτιά και από νερό, θα βρεις να σε περιμένει η αναψυχή (Ψαλμ. 65:12). Όταν δηλαδή σε βρουν τα πρώτα, περίμενε και το επόμενο.
» Μη λυπηθείς που λόγω της αρρώστιας του σώματος δεν μπορείς να σταθείς όρθιος στην προσευχή ή να ψάλλεις με φωνή. Όλα αυτά και τα παρόμοια τα κάναμε για να νικήσουμε τις σαρκικές επιθυμίες. Έτσι και η νηστεία και ο ύπνος καταγής έχουν νομοθετηθεί εναντίον των αισχρών ηδονών· αν όμως αυτές μειώθηκαν λόγω της αρρώστιας, εκείνα είναι περιττά. Και τι λέω περιττά; Η αρρώστια, ως ισχυρότερο και ανώτερο φάρμακο, βοηθά περισσότερο στο να ταπεινωθεί εντελώς το σαρκικό φρόνημα. Και αυτή είναι η μεγάλη άσκηση, το να υπομένουμε καρτερικά τις αρρώστιες και να ευχαριστούμε τον Θεό.
» Τυφλώθηκαν από αρρώστια τα μάτια μας; Ας μη μας φανεί βαρύ. Τα όργανα της απληστίας χάσαμε, με τα εσωτερικά όμως μάτια βλέπουμε σαν σε καθρέφτη τη δόξα του Κυρίου (Β’ Κορ. 3:18). Κουφαθήκαμε; Ας ευχαριστήσουμε τον Θεό. Δεν θα ξανακούσουμε μάταια ακούσματα, με τα νοερά αυτιά όμως θα ακούμε πάντοτε τον λόγο του Κυρίου. Έπαθαν τα χέρια ή τα πόδια μας; Στερηθήκαμε, για την ωφέλειά μας, τα μέλη που κάνουν την αμαρτία· έχουμε όμως εσωτερικά χέρια και πόδια, με τα οποία θα κατατροπώσουμε τον εχθρό και θα βαδίσουμε με ασφάλεια τον δρόμο που οδηγεί στον ουρανό. Όλο το σώμα καταπονείται από την αρρώστια; Ο εσωτερικός όμως άνθρωπος αποκτά τέλεια υγεία.
» Ας μη μας πιάνει λοιπόν αδημονία όταν αρρωσταίνουμε, αλλά ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που όλα τα οικονομεί για το συμφέρον μας και συχνά, με την πρόσκαιρη αρρώστια του φθαρτού σώματος, χαρίζει στην αθάνατη ψυχή υγεία και σωτηρία αιώνια».
