– Τα πολλά δάκρυα, που δεν είναι δάκρυα μετανοίας (συναισθηματικά δάκρυα), αντί να θεραπεύσουν βλάπτουν και μπορούν ακόμα να τυφλώσουν τον άνθρωπο.
Αντίθετα τα κατανυκτικά δάκρυα μετανοίας καθαρίζουν το σώμα και την ψυχή. Τέτοια καρδιοστάλακτα δάκρυα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό. Είναι ένα πανάκριβο χάρισμα, που δύσκολα έρχεται και εύκολα φεύγει, αν υπερηφανευτούμε. Χωρίς τα δάκρυα αυτά δεν πρόκειται να καθαρίσει τελείως η ψυχή μας.
Είπαν οι Πατέρες, ότι και 2 δάκρυα μετανοίας, εν ώρα ψυχορραγήματος, σβήνουν έναν ωκεανό αμαρτημάτων.
Υπάρχουν και τα δάκρυα της Θεία αγάπης, που είναι ανώτερα από τα δάκρυα της μετανοίας. Θα πρέπει όμως πρώτα κάποιος, να χύσει όλα τα δάκρυα της μετανοίας, για να αρχίσει μετά να χύνει, δάκρυα Θείας αγάπης και Θείας παρηγοριάς…
Είμαστε ανάξιοι να ζητάμε θαύμα από το Θεό, ως αμαρτωλοί. Το θαύμα είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο από το Θεό. Το να ζητάς θαύμα από το Θεό, είναι σαν να είσαι στρατιώτης και να ζητάς τα παράσημα του στρατηγού.
Εμείς θα έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό και αν θέλει να κάνει το θαύμα, ας το κάνει. Αυτό είναι το σωστό και όχι να ζητάμε από το Θεό θαύμα!… Λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ότι για να γίνει κάποιο θαύμα, θα πρέπει κάποιος να πιστεύει στο θαύμα ακραδάντως και ότι είναι παντελώς αναξίως γι’ αυτό το θαύμα. Τότε θα γίνει το θαύμα. Αν επιζητούμε το θαύμα, νομίζοντας ότι το αξίζουμε, κανένα θαύμα δεν θα γίνει…
Εάν κάποιος δεν Κοινωνεί συνεχώς και τακτικά, δεν μπορεί να νικήσει τους εχθρούς (δαίμονες) και δεν θα μπορέσει να προοδεύσει πνευματικά.
Ακούω μερικούς να λένε:
– Να εγώ Κοινώνησα και δεν αισθάνομαι τίποτα…
Οι αλλαγές που γίνονται μέσα μας, είναι αργές και ”μυστικές” και αυτό γιατί η πίστη μας είναι μικρή…
Η μετάνοια και η αμαρτία είναι 2 αντίθετα στρατόπεδα. Γι’ αυτό και μόλις σταματήσουμε να μετανοούμε, αμέσως αμαρτάνουμε. Η μετάνοια είναι το φρένο στην αμαρτία.
Η αμαρτία έχει μέσα της ζωή, που λέγεται ηδονή και η μετάνοια έχει ζωή που λέγεται Πνεύμα Άγιο. Η μία ζωή είναι πρόσκαιρος και καταλήγει στην κόλαση και η άλλη είναι αιώνια και καταλήγει στον παράδεισο.
Δεν θα βάλουμε τύπους και καλούπια στην προσευχή. Η προσευχή είναι κάτι προσωπικό και ελεύθερο. Όπως αναπαύεται ο καθένας θα προσεύχεται. Και αυτοσχεδίως θα προσευχηθούμε με δικά μας λόγια, αλλά και με συγκεκριμένες προσευχές θα προσευχηθούμε.
Δεν μπορεί να πει κάποιος, ότι χωρίς την ευχή, δεν σώζεται κάποιος. Διότι κάποιος έλεγε την εξής προσευχή και σώθηκε και μάλιστα αγίασε: “Κύριε εγώ ως άνθρωπος ήμαρτον, εσύ ως Θεός συγχώρεσον”. Άλλος πάλι έλεγε: “Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι! Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι!”.
Οι Πατέρες μπορεί να μας υποδεικνύουν το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελεησόν με”, αλλά δεν απορρίπτουμε και τους άλλους τρόπους προσευχής. Γιατί τότε, είναι σαν να θέλουμε να βάλουν όλοι 45 νούμερο παπούτσι..
του Γέροντα Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα του Αγίου Όρους
