Η Μεγάλη Παλιά Ευρώπη γλιστράει όλο και περισσότερο προς την ακροδεξιά που άλλοτε αναλαμβάνει τον ρόλο αυτών που κυβερνούν,
άλλοτε πλημμυρίζει τις πλατείες με διαδηλώσεις, απεργίες και διαμαρτυρίες.
Είναι μια πολιτική παλίρροια που δεν προκύπτει πλέον ως απάντηση από τη φοβισμένη αστική τάξη μπροστά στην πρόοδο του κομμουνισμού, όπως στις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
Τα νέα κινήματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς είναι κάτι διαφορετικό από τα φασιστικά και νεοφασιστικά κόμματα.
Παιδιά της σύγχρονης κοινωνίας και των προβλημάτων της, εκφράζουν κάτι διαφορετικό απέναντι σε ορισμένες πτυχές της νεωτερικότητας, από τη διάδοση μιας εξοργισμένης ελευθεριακής ηθικής, από την ανεξέλεγκτη είσοδο ξένων στα εθνικά σύνορα.
Τα ακροδεξιά κινήματα συγκεντρώνουν αποδοχή ακόμη και μεταξύ των εργατικών τάξεων, επειδή δίνουν απαντήσεις με όρους αξιών και ταυτότητας και όχι συμφερόντων, καταγγέλλοντας έναν έντονο πολιτισμικό αποπροσανατολισμό μπροστά στις αλλαγές αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
Έτσι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα παράδοξο: η κυβερνητική ακροδεξιά κλείνει το μάτι στο ΝΑΤΟ και την Ευρώπη, ενώ τα πιο ακραία στοιχεία της ίδιας πολιτικής ταυτότητας βγαίνουν στους δρόμους ενάντια στις φιλοουκρανικές πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ενάντια στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έτσι, εάν από τη μια τα ακροδεξιά και δεξιά κόμματα συγκεντρώνουν ολοένα και περισσότερη αποδοχή, από την άλλη πρέπει να λάβουν υπόψη τη μαζική διαμαρτυρία που συχνά κινδυνεύει να καταλήξει σε βίαιες πράξεις.
Ο ούριος άνεμος της ακροδεξιάς
Ο άνεμος της δεξιάς φυσά σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες: στην Ολλανδία, ο ηγέτης της δεξιάς Geert Wilders συγκέντρωσε σχεδόν το 24% στις γενικές εκλογές του Νοεμβρίου 2023.
Στη Γαλλία, η LePen, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση, συγκεντρώνει ποσοστό 28%, ενώ το Alternative fur Deutschland (Γερμανία) υπολογίζεται σε πάνω από 20%, στην Πολωνία το κόμμα με τις περισσότερες ψήφους ήταν το Pis με 35,3%.
Και πάλι, τον περασμένο Απρίλιο στη Βουλγαρία το κεντροδεξιό κόμμα «Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας» (GERB) κέρδισε, με 26,49%.
Στην Αυστρία και ενώ απομένουν μόνο λίγοι μήνες για τις πολιτικές εκλογές το δεξιό Αυστριακό Κόμμα Ελευθερίας (FPO) βρίσκεται στην πρώτη θέση, στην Ιρλανδία η δεξιά που θα παρουσιαστεί στις κάλπες το 2025 με επικεφαλής το κίνημα Sinn Feiin βρίσκεται ήδη σταθερά στην πρωτοπορία.
Στην Ισπανία το Vox συγκέντρωσε τον Ιούλιο 2023 ποσοστό 12,4%.
Και μετά είναι η Ιταλία, με την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό την Meloni, κληρονόμο της μεταφασιστικής παράδοσης με το κόμμα της «Αδελφοί της Ιταλίας», το οποίο σήμερα βρίσκεται στο 30%.
Το μαύρο κύμα θα σαρώσει στις ευρωεκλογές
Στις αρχές του καλοκαιριού θα διεξαχθούν οι εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Είναι λογικό να φανταστούμε ότι το μαύρο κύμα θα φτάσει και στις Βρυξέλλες.
Με ποιες πολιτικές συνέπειες;
Μάλλον κανένα: η ισχύς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι ουσιαστικά μηδενική και όλα αποφασίζονται από την Ευρωπαική Επιτροπή, ένα όργανο που διορίζεται επίσημα από τις εθνικές κυβερνήσεις, αλλά η ηγεσία του οποίου ανατίθεται πάντα σε πρόσωπα του παγκοσμιοποιημένου κατεστημένου.
Όλα αυτά μόνο εν μέρει εξηγούν την ένταση που σημειώθηκε στις ευρωπαϊκές χώρες.
Ίσως υπάρχει ένας επιπλέον λόγος: οι άνθρωποι της ακροδεξιάς δεν αισθάνονται πλέον ότι εκπροσωπούνται από αυτούς τους ηγέτες που κάποτε επαίνεσαν.
Έχοντας έρθει στην εξουσία, ακόμη και οι ηγέτες της δεξιάς μετατράπηκαν σε μετριοπαθείς, υποκλινόμενοι στο φιλοευρωπαϊκό και ατλαντικό δόγμα.
Οι άνθρωποι νιώθουν προδομένοι.
Η περίπτωση της Giorgia Meloni είναι υποδειγματική: απλώς ξαναδιαβάστε τις δηλώσεις της για την κατάσταση στην Ουκρανία πριν από μερικά χρόνια για να συνειδητοποιήσετε πώς άλλαξε την οπτική της για την εξωτερική πολιτική κατά 180 μοίρες.
Υποκλίθηκε στην Ουάσιγκτον.
Η Giorgia Meloni, στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπεί πλέον την ιταλική ακροδεξιά.
Σήμερα, αυτό το πολιτικό περιθώριο που τιμά τη μνήμη των πεσόντων της σφαγής του 1978 στην Acca Laurenta της Ρώμης διοικείται πολιτικά από περιθωριακά κινήματα όπως το Casa Pound και το Forza Nuova.
Ακόμη και αυτές οι κινήσεις δεν φαίνονται εντελώς αυθόρμητες.
Στο τιμόνι της Forza Nuova, πρακτικά πάντα, βρίσκεται ο Roberto Fiore.
Το όνομά του εμφανίζεται στα έγγραφα της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τις Σφαγές ως «εισβολέας» της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας MI6.
Δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση: η δράση στους δρόμους να κατευθύνονται από προβοκάτορες είναι πολύ μεγάλος.
Ακόμη πιο περίπλοκη είναι η περίπτωση της Γαλλίας, όπου η ακροδεξιά παρουσιάζεται κατακερματισμένη.
Εκτός από την Lepen, τον γαλλικό ρεβανσισμό ενσαρκώνει ο Zemmour, ο οποίος ορίζεται από ορισμένα ΜΜΕ ως ακροδεξιός πολιτικός, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του γκωλιστή-βοναπαρτιστή.
Οι πολιτικές του Zemmour στοχεύουν ενάντια στη μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα και την παγκοσμιοποίηση της γαλλικής κοινωνίας.
Για τον Γάλλο συγγραφέα και πολιτικό, η αντιρατσιστική και πολυπολιτισμική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης θα είναι για τον εικοστό πρώτο αιώνα ό,τι ήταν ο εθνικισμός για τον δέκατο ένατο και ο ολοκληρωτισμός για τον εικοστό: μια μεσσιανική και πολεμοχαρή πίστη στην πρόοδο, που μετατρέπει τη σύγκρουση μεταξύ των εθνών σε μια σύγκρουση μέσα στα έθνη.
Ο Zemmour μπορεί να μην είναι προφήτης, αλλά το όραμά του υλοποιείται ήδη στα γαλλικά προάστια.
Το περασμένο καλοκαίρι τα προάστια των κύριων γαλλικών πόλεων ανατράπηκαν πρώτα από διαδηλώσεις μεταναστών και στη συνέχεια από ομάδες ακροδεξιών που έβαλαν φωτιά στα προάστια.
Η Γερμανία αρχίζει επίσης να βιώνει την παρουσία ακροδεξιών ομάδων σε διαδηλώσεις που τις τελευταίες ημέρες έχουν στην πρώτη σειρά τους αγρότες κατά της κυβέρνησης.
Εκτός από τις σημαίες της Alternative fur Duetchland, εμφανίστηκαν ξανά τα σύμβολα του Κινήματος Reichsburger.
Το κίνημα γεννήθηκε στη δεκαετία του 1980 και ενισχυμένος από τη δεκαετία του 2010, σύμφωνα με εκτιμήσεις των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, ο αριθμός των μελών του κινήματος Reichsbürger είναι περίπου 21.000 άτομα.
Το 2022, οι γερμανικές αρχές διέταξαν την έρευνα και έρευνα 52 μελών, εκ των οποίων τα 25 συνελήφθησαν, της τρομοκρατικής οργάνωσης Patriotische Union, υπό την ηγεσία του Heinrich Reuss, που σχετίζεται με Reichsbürger, με την κατηγορία ότι σχεδίαζαν επίθεση στην Bundestag, την ομοσπονδιακή γερμανική Ομοσπονδία και άλλες ανατρεπτικές ενέργειες.
Πού πάει λοιπόν η Ευρώπη;
Η δυσαρέσκεια του πληθυσμού δικαιολογείται από τη συνολική μείωση του επιπέδου και της ποιότητας ζωής σε σχεδόν κάθε έθνος της Ένωσης.
Ο αυστηρός περιορισμός της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής πολιτικής επιβάλλει ολοένα και πιο σημαντικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, με συνέπεια τη μείωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Οι κανόνες των Βρυξελλών, λοιπόν, έχουν καταστροφικό αντίκτυπο στη ζωή κάθε Ευρωπαίου πολίτη, με κανονισμούς, κανόνες και κουβέντες για κάθε μικρή δραστηριότητα.
Οι Βρυξέλλες ισχυρίζονται επίσης ότι καθορίζουν ταυτότητες, κουλτούρα, απόψεις, διαγράφοντας κάθε μορφή διαφωνίας στο όνομα μιας παράλογης και αντιιστορικής «πολιτικής ορθότητας».
Είναι ένα πολιτικό μοντέλο που έχει τα χαρακτηριστικά του να εμφανίζεται σίγουρα πρόδρομο των ολοένα και πιο εξοργισμένων μορφών κοινωνικού ελέγχου.
Αυτή είναι ίσως η μυστική φιλοδοξία των Βρυξελλών»;
Δεν ξέρουμε, αλλά πιθανώς το αυξανόμενο κύμα διαμαρτυριών και οργής θα μπορούσε να προσφέρει μια βολική βοήθεια για την εισαγωγή μεθοδολογιών και συστημάτων καταστολής, έναν απόηχο αυτού του Γενναίου Νέου Κόσμου που ονειρεύτηκαν και παρουσίασαν οι Aldous Huxley και George Orwell.
