Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τη μορφή της ιλαροτραγωδίας.
Ένα κόμμα που μοιάζει να αποσυντίθενται, χωρίς όμως να διαλύεται – όπως ελπίζουν οι ευφρόσυνες αναγνώσεις των αντιπάλων του.
Στην περίπτωση ταιριάζουν όντως οι εντυπωσιακοί τίτλοι όπως «σφάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ», «κόβονται κεφάλια», κλπ. Βρίσκονται στη στιγμή της κρίσης, και η διαλογή που γίνεται είναι αιματηρή. Δεν προλαβαίνει καν το ρεπορτάζ να την καταγράψει.
Η Έφη Αχτσιόγλου δεν αποδέχτηκε να αναλάβει «οποιαδήποτε θέση θα επιθυμούσε», όπως της πρότεινε ο Κασσελάκης στη συνάντησή τους. Βεβαίως ήταν μια πρόταση μελετημένη για να απορριφθεί. Το πάρε ό,τι θέλεις δεν είναι πολιτική πρόταση. Είναι παροχή προς αναξιοπαθούντα. Άλλωστε η θέση της είναι στην εσωκομματική αντιπολίτευση, η οποία δεν προτίθεται να παραδώσει τα όπλα στον άσχετο που άρπαξε το κόμμα (ελέω εκλογών βεβαίως).
Ωστόσο η αιτιολογία που πρόβαλε η Αχτσιόγλου ήταν τραγική, καθότι μη πειστική. Δεν είχε λέει την «ενέργεια» για να αναλάβει. Είχε όμως την ενέργεια να είναι αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, εάν εκλεγόταν!
Ο νέος αρχηγός πέταξε από τη θέση του διευθυντή της Κ.Ο. τον εκ της ΔΗΜΑΡ Θανάση Θεοχαρόπουλο, χωρίς καν να τον ενημερώσει! Το έμαθε από ιστοσελίδες! Το ίδιο συνέβη και με τον εκπρόσωπο τύπου, και αυτόν εκ τη ΔΗΜΑΡ, Στέφανο Καλπάκη – επιλογές και οι δυο του Αλέξη Τσίπρα. Τοποθέτησε δικούς του αντίστοιχα, τον Γιώργο Τσίπρα και τη Δώρα Αυγέρη.
Θα μπορούσε η συμπεριφορά του νέου προέδρου να οφείλεται σε ασχετοσύνη επί των κομματικών διαδικαστικών, αν και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη κομματική γνώση. Η στοιχειώδης αστική ευγένεια επέβαλε πρώτα την ενημέρωσή τους. Δεν πετάς έτσι στην ψύχρα υψηλά κομματικά στελέχη. Άλλωστε είχε δίπλα του ανθρώπους να τον καθοδηγήσουν. Αλλά μάλλον αυτοί τον καθοδήγησαν σκόπιμα εκ του αντιθέτου, προκειμένου να κάνει επίδειξη δύναμης για να δείξει ότι ήρθε «νέο αφεντικό στην πόλη».
Κατά του νέου προέδρου τοποθετήθηκε και πληθώρα στελεχών στα τηλεπαράθυρα και τα ραδιόφωνα, διαμορφώνοντας μια δυστοπική ατμόσφαιρα, αλλά οι βαριές μπαταριές ήρθαν από τον Νίκο Φίλη.
Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (ναι, στην περίπτωσή του «ιστορικό») κατήγγειλε τον νέο αρχηγό ότι έχει «δυσανεξία στην Αριστερά». Υποστήριξε ότι ο Κασσελάκης «δεν είναι φαινόμενο ενός μήνα. Είναι φαινόμενο της μεταπολιτικής, το θέαμα και όχι η ουσία, κάτι σαν Μπέμπε Γκρίλο στην Ιταλία ή, ακόμα χειρότερα, έχει ύφος Τραμπ (Σ.σ: Συμφωνούμε! Την επομένη της εκλογής ο τίτλος του άρθρου μας ήταν: «Τους άρπαξε το κόμμα ένας εναλλακτικός…Τραμπ»).
Ο Φίλης προειδοποίησε υπενθυμίζοντας: «Είμαι ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, με βρήκε Κασσελάκης που ήρθε πριν από ένα μήνα. Σκοπεύω να δώσω τη μάχη στο συνέδριο».
Ο Φίλης δεν είναι μόνος. Και δεν εκπροσωπεί μόνο την αριστερή τάση, την Ομπρέλα, αλλά και άλλα μέλη του κόμματος. Μέλη που έχουν μείνει ενεά από το «τσουνάμι» Κασσελάκη, το οποίο ανέτρεψε αξίες και συμπεριφορές, ή αυτό που ως τώρα γνώριζαν ως το κομματικό τους σύμπαν.
Η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί. Δρόμο εξόδου στους παλιούς, δεν δείχνει μόνο ο «βαρκάρης του Κασσελάκη» ναύαρχος Αποστολάκης, αλλά και νεοσύλλεκτοι. Όπως ας πούμε ο βουλευτής Πέτρος Παππάς (που κατά δήλωσή του εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το κάλεσμα Τσίπρα το 2019 – και κατά πως λέει ο λαός «ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα»).
Η διάσπαση δεν είναι απίθανη, αλλά δεν θα είναι και ανώδυνη και θετική, όπως τη φαντασιώνονται κάποιοι, ή όπως ισχυρίστηκε η Όλγα Γεροβασίλη, ενθυμούμενη την αναίμακτη αποχώρηση των «Λαφαζανικών» το 2015. Τότε ήταν μια άλλη εποχή. Ο Τσίπρας έλαμπε παρά την κωλοτούμπα του. Στο λαϊκό φαντασιακό ήταν ο ήρωας που προσπάθησε ενάντια στους κακούς.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φθαρμένο, πολυκαιρισμένο προϊόν, που αναδύεται από διπλή οδυνηρή ήττα. Το τραύμα είναι βαθύ και είναι ιστορικό. Δεν σχετίζεται μόνο με τις απολαύσεις της εξουσίας κάποιων στελεχών, που θέλουν να τις ξαναζήσουν. Ο απλός λαός του ΣΥΡΙΖΑ δεν γεύτηκε τις ευδαίμονες χαρές της εξουσίας.
Είναι ιστορικό γιατί επί δεκαετίες ολόκληρες η Αριστερά προσδοκούσε την εγερτήρια, αναστάσιμη ώρα που θα καταλάβει την εξουσία – χάριν λαού. Και «συνωμότησαν οι καιροί» και την κατέλαβε. Και μόλις σε 4,5 χρόνια ο λαός υπέρ του οποίου υποτίθεται ότι δρούσε, της έδειξε την πόρτα εξόδου. Σαν να τους είπε σας δοκιμάσαμε και αποδειχτήκατε άχρηστοι. Αυτό δεν είναι εύκολα αφομοιώσιμο.
Και γι’ αυτό το λόγο, από την ανάγκη να ξορκίσουν τη λαϊκή απόρριψη, προσκολλήθηκαν στον πρώτο τυχόντα, ελπιδοφόρο (και όντως ταλαντούχο) νεαρό. Γιατί αυτό είναι ο νέος αρχηγός: Ένας απίθανα επικοινωνιακός τύπος που ήρθε για πολιτικό τουρισμό και κατέλαβε το κόμμα τους!
Και τώρα πρέπει να γυρίσει στην Αμερική για να πάρει τα χειμωνιάτικα ρούχα, γιατί «δεν περίμεναν την αρχηγία», όπως είπε ο αδερφός του!
Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να το χαρακτηρίσεις αυτό ντροπή για την Αριστερά.
Γιάννης Σιδέρης
