Είναι κάποια τραγούδια που μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο… Όταν πρόκειται για τη θεία μουσική του ανεπανάληπτου Μάνου Χατζιδάκι και το περίφημο τραγούδι του “Μην τον ρωτάς τον ουρανό”. Σχεδόν εξήντα χρόνια μετά τη μεγάλη διεθνή καριέρα του, έγινε και πάλι big hit…
Η αθάνατη μελωδία, ντυμένη με έγχορδα στο background και η αγγελική φωνή της Alison…
Το εκπληκτικό αυτό τραγούδι της Ελληνικής δισκογραφίας είναι ένα από τα ελάχιστα ελληνικά τραγούδια με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Μπορεί να το έχω ακούσει από πολλούς ερμηνευτές, για κάποιο λόγο όμως, το έχω συνδέσει στο μυαλό μου με την Τζένη. Γιατί έβγαζε τόσο έντονο συναίσθημα που δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Αναφέρομαι στο “Μην τον ρωτάς τον ουρανό” από την ταινία του 1959, Το νησί των Γενναίων, σε σκηνοθεσία Ντίμη Δαδήρα. Οι στίχοι είναι των Γιάννη Ιωαννίδη και Παναγιώτη Κοκοντίνη.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί σε δίσκο 45 στροφών με ερμηνεύτρια τη Μαίρη Λω. Τρία χρόνια αργότερα, το 1962, κυκλοφορεί με την Brenda Lee και το τίτλο All alone am I σε στίχους του Arthur Altman.
Ήταν η εποχή που ο Χατζιδάκις είχε γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο μετά το βραβείο Όσκαρ που είχε κερδίσει (αλλά αρνήθηκε να παραλάβει…) για τη μουσική του στην πασίγνωστη ταινία “Ποτέ την Κυριακή” με τη Μελίνα Μερκούρη και …
Φτάνει σχεδόν στην κορυφή (Τρίτη θέση) του αμερικανικού TOP-100 το Νοέμβριο του 1962 και στην έβδομη στα charts της Μεγάλης Βρετανίας τον Φεβρουάριο του 1963.
΄Έγινε, λοιπόν, παγκόσμια επιτυχία και ηχογραφήθηκε σε πολλές γλώσσες, παραμένοντας μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια σε όλον τον κόσμο…
Ο πρώτος σύζυγος της Τζένης Καρέζη, Ζάχος Χατζηφωτίου, στο βιβλίο του “Η Τζένη Καρέζη όπως την γνώρισα” (εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ 1998) αναφέρεται στην ιστορία του τραγουδιού…
“…..Η ταινία λεγόταν, “Το νησί των γενναίων” και είχε πολλά γυρίσματα στην Κρήτη, όπου η Τζένη, πετιόταν τις Δευτέρες με το αεροπλάνο και γύριζε την Τρίτη. Τη μουσική της ταινίας, έγραφε ο Χατζιδάκις. Μια Δευτέρα πρωί λοιπόν, την εποχή που γύριζαν την ταινία, η Τζένη, θα έφευγε με το αεροπλάνο στις δέκα το πρωί. Αλλά πριν πάει στο αεροδρόμιο θα πέρναγε από το σπίτι του Χατζιδάκι να πάρει μια κασέτα με ένα τραγούδι που θα `γραφε ο Μάνος, το οποίο θα τραγούδαγε σε ένα από τα πλάνα που θα γύριζαν στην Κρήτη εκείνη την Δευτέρα. Της είπα λοιπόν, -ευγενώς προσφερθείς- ότι θα την πήγαινα εγώ στο αεροδρόμιο, αφού θα πηγαίναμε πρώτα απο τον Χατζιδάκι, και μετά θα πήγαινα εγώ στον Πειραιά και στην δουλειά μου. Ξυπνήσαμε λοιπόν πρωί και στις οκτώ, φύγαμε απο το σπίτι και πήγαμε στην Βασιλέως Κωνσταντίνου, όπου εκεί έμενε τότε ο Χατζιδάκις.
Ώσπου να παρακάρω στην γωνία, Η Τζένη είχε κατέβει και χτύπαγε το κουδούνι του Χατζιδάκι από κάτω, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας. Όταν έφτασα κι εγώ στην πόρτα, η Τζένη ήταν ήδη εκνευρισμένη και χτύπαγε για τρίτη φορά το κουδούνι, μετά μανίας. “Να δεις που κοιμάται ακόμα και δεν ακούει και θα χάσω το αεροπλάνο” Προσπάθησα να την καθησυχάσω λέγοντας: ‘Ηρέμησε και μη σε πιάνει πανικός, έχουμε πολύ ώρα ακόμη” “Μα χρυσό μου …” ξεκίνησε να μου λέει-και το χρυσό μου, έμπαινε όταν άρχιζαν τα νεύρα της-και ω του θαύματος, ένας κύριος έβγαινε και άνοιξε η κάτω πόρτα. Αυτό ήταν ένα βήμα μπροστά στο πρόβλημά μας. Μπήκαμε και ανεβήκαμε τρέχοντας στο δεύτερο πάτωμα, που έμενε ο Μάνος. Η Τζένη ήξερε την πόρτα, έτρεξε και άρχισε αμέσως να χτυπάει το κουδούνι. Και το μεν κουδούνι ακουγόταν στο διάδρομο που χτύπαγε δυνατά, απο μέσα όμως, καμία κίνηση.
Η Τζένη, άρχισε να δείχνει σημεία παράκρουσης ¨Δεν είναι δυνατόν…” έλεγε ¨χθές το βράδυ συνεννοηθήκαμε να `ναι έτοιμη η κασέτα” Άναψε τσιγάρο κι άρχισε να ξεφυσάει έξαλλη και με το δίκιο της. Τότε έβγαλα τα κλειδιά μου κι άρχισα να χτυπώ δυνατά την πόρτα με ένα μεγάλο κλειδί και προφανώς ο ήχος αυτός, ενήργησε ευεργετικά-για εμάς- στα αυτιά του Χατζιδάκι διότι σε λίγο ακούστηκε ένας βήχας, μετά, το γνωστό σύρσιμο της παντόφλας κι ένα βραχνό “έρχομαι” δεδομένου ότι το γράμμα “ρο” για τον Χατζιδάκι, ήταν τελείως άγνωστο. Άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε ένας Χατζιδάκις απότομα ξυπνημένος, με ένα τσιγάρο μόλις αναμμένο να κρέμεται στο στόμα, με τα μάτια ακόμα μισόκλειστα αλλά με έκφραση έκπληξης δηλαδή: Τι γυρεύετε πρωί πρωί και χτυπάτε έτσι την πόρτα; Και ακολούθησε ο παρακάτω ιστορικός, τραγικός αλλά και παρανοϊκός διάλογος.
Τζένη: Μάνο την κασέτα, Μάνο, και θα χάσω το αεροπλάνο.
Μάνος: Ποια κασέτα χρυσό μου πρωί πρωί;
Τζένη (έξαλλη): Την κασέτα με το τραγούδι, που θα πω στο γύρισμα στην Κρήτη τώρα…και θα χάσω το αεροπλάνο. (Η Τζένη από την αγωνία της, είχε μια ελαφρά ασυναρτησία στα λεγόμενα της. Πάντως ο Μάνος, αντελήφθη. Και ήρεμος της λέει)
Μάνος: Πάμε μέσα να πιούμε έναν καφέ και θα στην δώσω. Με το “θα στη δώσω” ο Μάνος εννοούσε… θα στη γράψω τώρα! Και η μεν Τζένη πήγε μέσα στο κουζινάκι τρέμουσα και του έφτιαχνε καφέ, ο δε Μάνος, με το τσιγάρο πάντα στο στόμα, έκατσε στο πιάνο και άρχισε να πηγαινοφέρνει τα δάκτυλα του στα πλήκτρα. Μια λοιπόν έπαιζε μερικά μέτρα μουσικής στο πιάνο, μια έγραφε με ένα μολύβι πάνω σε ένα τσαλακωμένο φύλλο χαρτί πενταγράμμου κάποιες νότες, και μια διάβαζε τους στίχους που του είχε δώσει από καιρό η Τζένη και τους είχε πάνω στο πιάνο. Κάποια στιγμή έφτασε και ο καφές.
Ήπιε δυό γουλιές καφέ και μετά πάτησε μια νότα και της λέει της Τζένης: -Για τραγούδα αυτή τη νότα. Η Τζένη έκανε, α, α, α,..
-Εντάξει της λέει ο Μάνος. “μπορείς να το πεις” Και τότε, το έπαιξε όλο μαζί!!! Μέσα σε αυτά τα δέκα λεπτά, μόλις είχε ξυπνήσει, έγραψε αυτό το θείο τραγούδι που λέει: Μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι, το βλέμμα σου το φωτεινό, κάτι από τη νύχτα έχει πάρει..λα,λα,λα…λαλα” και λοιπά” Τώρα η Τζένη, είχε μείνει άφωνη. Της είχε φύγει και ο εκνευρισμός κι άκουγε τη μουσική μαγεμένη. Ο Μάνος, πάτησε το μαγνητόφωνο που είχε πάνω στο πιάνο, ξανάπαιξε το κομμάτι όλο, με όλες του τις λεπτομέρειες και τα ακομπανιαμέντα και το γράψε. Έβγαλε την κασέτα, την έδωσε στην Τζένη, τη φίλησε και της είπε:” Άντε στο καλό και να το μάθεις μέσα στο αεροπλάνο” Η Τζένη πήρε την κασέτα, αλλά άρπαξε και το μαγνητοφωνάκι, για να το παίζει μέσα στο αεροπλάνο. Τον φίλησε και του είπε χαμογελώντας: “Πάρε άλλο, ώσπου να στο φέρω πίσω..” και φύγαμε τρέχοντας για το αεροδρόμιο. Αυτός ήταν ο Χατζιδάκις με το πληθωρικό ταλέντο…”
Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ` τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ` τη νύχτα έχει πάρει
Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ` τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ` τη νύχτα έχει πάρει
All alone am I…
All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don`t hear a sound
Just the lonely beating of my heart
No use in holding other hands
For I`d be holding only emptiness
No use in kissing other lips
For I`d be thinking just of your caress
All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don`t hear a sound
Just the lonely beating of my heart
No other voice can say the words My heart…
