Ο Χουλούσι Ακαρ, πρώην αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και τώρα Υπουργός Εθνικής Αμύνης της Τουρκίας την περασμένη εβδομάδα μίλησε περιφρονητικά για εμάς τους Έλληνες.
Είπε, μεταξύ άλλων, να ενεργούμε έναντι της χώρας του «σύμφωνα με το ανάστημα και το εκτόπισμά μας» και να μην ξοδεύουμε τόσα πολλά χρήματα σε εξοπλισμούς, γιατί «η εξίσωση δεν αλλάζει με 3-5 όπλα ή αεροπλάνα».
Σημειώνει μάλιστα πως « η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι γνωστή». Προφανώς θεωρεί ότι δεν είναι γνωστή η υπό κατάρρευση οικονομία της χώρας του…
Τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι τούρκοι υποχρεώνουν τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του καθεστώτος Ερντογάν να επιδιώκει να τους αποπροσανατολίσει από αυτά. Προς τούτο έχει κατασκευάσει έναν φανταστικό «εχθρό», εμάς, που από τη μία τον χαρακτηρίζει αδύνατο και από την άλλη ενοχλητικό έως επικίνδυνο…
Οι συνεχείς αναφορές σε αυτόν, που περιλαμβάνουν απειλές, συκοφαντίες, επιθετικές ενέργειες, στρατιωτικές προκλήσεις, υποτιμητικούς και προσβλητικούς λόγους καλλιεργούν τον σοβινισμό των πολλών τούρκων και δρουν ως ηρεμιστικό στο θυμικό τους…
Ο Τούρκος υπουργός Αμύνης δείχνει να αγνοεί το τι διδάσκει η Ιστορία, φέτος μάλιστα, που δεν θάπρεπε, λόγω της 200ής επετείου από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να βοηθηθεί η μνήμη του κ. Ακάρ του υπενθυμίζεται η συζήτηση που είχε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με τον Γάλλο αξιωματικό Davesies de Pontes.
Του λέγει λοιπόν πως – λόγω αναστήματος και εκτοπίσματος – θεωρούσαν τρελούς τον ίδιο και όσους ξεκίνησαν την Επανάσταση, αλλά του προσθέτει: «Εγώ εμπιστευόμουν τον Θεό και την Παναγία και δεν απατήθηκα». Και εξηγεί ότι όταν πολιόρκησε την Καρύταινα και κάλεσε τους κατοίκους στα όπλα μαζεύτηκαν πέντε χιλιάδες, αλλά «δεν ήσαν παρά χωριάτες, που δεν ήξεραν ακόμη τίποτε για πόλεμο και πειθαρχία. Έτσι πεντακόσιοι τούρκοι καβαλλαρέοι έφταναν να τους διαλύσουν».
Αναγκάστηκε «με την καρδιά γεμάτη πόνο και λύσσα να φύγει». Πήγε στο Χρυσοβίτσι. Στην είσοδο του χωριού ήταν μια εκκλησίτσα αφιερωμένη στη Θεοτόκο. Γονάτισε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας και την παρακάλεσε να σώσει τους χριστιανούς. «Ποτέ δεν προσευχήθηκα με τόση ζέση» του είπε και συνέχισε: «Ο Θεός και η Παναγία θέλησαν να με εισακούσουν. Άκουσα – είμαι βέβαιος – μια φωνή που μου απάντησε “η Ελλάδα δεν θα χαθεί”. Τότε σηκώθηκα αμέσως, με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και θάρρος και πήρα τον δρόμο της Πιάνας…».
Η μετά ιστορία είναι γνωστή. Οι χωρικοί και νοικοκυραίοι γίνονται πολεμιστές που ορκίζονται «Ελευθερία ή θάνατος» και οι Μανιάτες «Νίκη ή θάνατος». Τα βάζουν με την Αυτοκρατορία και επιτυγχάνουν την ελευθερία τους… Στα 200 χρόνια ακολούθησαν πολλές ακόμη νίκες, που θα ήσαν όλες με μόνιμα αποτελέσματα αν δεν επενέβαιναν υπέρ της πατρίδας του κ. Ακάρ οι Μεγάλες Δυνάμεις… Σήμερα λοιπόν, που είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση από το 1821 ή το 1912, θα φοβηθούμε τη χώρα σας κ. Ακάρ; Αν το πιστεύετε κάνετε λάθος.
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
