Μα την αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω μερικές φορές πώς σκεφτόμαστε εμείς οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι.
Γράφει ο Σχολάρχης
Ο προβληματισμός μου δημιουργήθηκε, για μια ακόμη φορά, όταν είδα πώς αντιμετωπίσθηκε από μερίδα του Τύπου και τα social media, η απόφαση του υπουργού Εσωτερικών κ. Τάκη Θεοδωρικάκου να θεσμοθετήσει, με νόμο, την παροχή μιας επιπλέον ημέρα άδειας, για τις γυναίκες που εργάζονται στο δημόσιο, εφόσον αυτές θέλουν να υποβληθούν, μετά από έγγραφη σύσταση ιατρού, σε προληπτικές γυναικολογικές εξετάσεις.
Το «φάουλ» Θεοδωρικάκου διάβασα σε ένα έντυπο. Γιατί δεν εξήγγειλε και άδεια στον ιδιωτικό τομέα, διάβασα σε άλλο. Ότι έπρεπε να συνεννοηθεί με τον υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση, διάβασα κάπου αλλού. Για σκανδαλώδη εύνοια του δημοσίου, έγραψε κάποιος άλλος, κ.ο.κ.
Θα μου πείτε και τι έγινε που βρέθηκαν 4-5 και έγραψαν αρνητικά σχόλια για την απόφαση Θεοδωρικάκου, όταν οι θετικές γνώμες για την απόφαση ξεπερνούν το 80%. Τίποτα. Απλά δείχνει μια νοοτροπία. Μια αρρωστημένη νοοτροπία η οποία παίρνει άλλη διάσταση όταν υιοθετείται από τα λεγόμενα «σοβαρά» έντυπα.
Για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση στο δημόσιο, απαιτείτο η σύμφωνη γνώμη του αρμοδίου υπουργού και του Πρωθυπουργού. Δηλαδή για να ληφθεί απόφαση για το δημόσιο αρκούσε να συνεννοηθούν δύο άτομα.
Για να ληφθεί μια ανάλογη απόφαση για τον ιδιωτικό τομέα θα έπρεπε να συνεννοηθούν, ο αρμόδιος υπουργός και όλοι οι θεσμικοί φορείς που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους αποφάσεις, αυτούς δηλαδή που ονομάζουμε «κοινωνικούς εταίρους», συνδικάτα, εργοδότες, ΣΕΒ, επιμελητήρια κλπ. Και άντε να βγάλεις άκρη.
Έπρεπε δηλαδή, ο Θεοδωρικάκος να περιμένει αν και πότε θα συνεννοηθεί ο Βρούτσης με τους «κοινωνικούς εταίρους» για να εφαρμοσθεί η απόφαση; Και αν η συνεννόηση κρατούσε ένα ή δύο χρόνια; Και αν δεν είχε ευτυχή κατάληξη; Θα έπρεπε να στερούνται και οι γυναίκες του δημοσίου τη δυνατότητα να κάνουν χρήση ενός ευεργετικού μέτρου επειδή δεν υπήρχε συνεννόηση στον ιδιωτικό τομέα;
Πέραν τούτου, βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις μεγάλων εταιρειών του ιδιωτικού τομέα, ανάλογα μέτρα έχουν θεσπιστεί πριν καν τα σκεφτεί η σημερινή κυβέρνηση. Αλλά γιατί πρέπει να ρίξουμε στην πυρά τον Θεοδωρικάκο και τον κάθε υπουργό που θα λάβει ένα τέτοιο μέτρο από το οποίο ωφελούνται οι γυναίκες του δημοσίου; Αυτές δεν είναι άνθρωποι; Δεν πληρώνουν εισφορές; Δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα όπως κάθε γυναίκα;
Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Ο προληπτικός ιατρικός έλεγχος, ιδιαίτερα στα γυναικολογικά ζητήματα, μπορεί να σώσει ζωές. Το μέτρο δίνει ένα κίνητρο στις γυναίκες να προγραμματίσουν τις εξετάσεις τους. Για κάποιες θα αποδειχθεί ευεργετικό. Κάποιες θα σωθούν. Γιατί λοιπόν να μην εφαρμοστεί;
Λόγω ιδεολογίας είμαι εναντίον του δημοσίου. Πιστεύω ότι την ανάπτυξη μπορεί να τη φέρει μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Ακόμη περισσότερο, πιστεύω ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση. Διαπιστώνω, όμως, ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Κάποιοι προσπαθούν να «λειτουργήσουν» έναν κοινωνικό αυτοματισμό, σε βάρος του δημοσίου, ακόμα και για ευαίσθητα ζητήματα που αφορούν στην υγεία των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό, δεν είναι αποτέλεσμα μιας οικονομικής κρίσης. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικής κρίσης και μάλιστα κρίσης… μυαλών. Είναι αυτό που εύστοχα είχε πει ο μακαριστός Χριστόδουλος «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα…».
Έτσι και τώρα κάποιοι μεγαλοκονδυλοφόροι. Αντί να πουν μπράβο για την ευαισθησία του υπουργού Εσωτερικών να προχωρήσει στην εφαρμογή ενός μέτρου που, τουλάχιστον στο εξωτερικό, εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, και να προτρέψουν το υπουργείο Εργασίας να κινηθεί προς ανάλογη κατεύθυνση ή ακόμα και να ασκήσουν κριτική γιατί δεν έχει κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή, επικρίνουν αυτόν που έλαβε την σωστή απόφαση. Τρελοκομείο!!!
Πότε άραγε θα βάλουμε μυαλό και πότε θα καταλάβουμε ότι κάθε τι καλό πρέπει να λειτουργεί ως κίνητρο και ως τέτοιο πρέπει να το προβάλλουμε για να υπάρξουν και άλλα καλά; Και όχι να το προβάλλουμε αρνητικά, ως αντικίνητρο, μόνο και μόνο για να πλήξουμε κάποια πρόσωπα που ίσως δεν… «γουστάρουμε»… Πότε άραγε θα πάψουμε να ευχόμαστε «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» και θα αγωνιζόμαστε για να αγοράσουμε και δεύτερη «κατσίκα» ή να φτιάξουμε το δικό μας «κοπάδι»;
