«Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις» υποστηρίζει η λαϊκή σοφία αλλά το θαύμα που κάποιοι ευελπιστούν ακόμη ότι θα γίνει στα ελληνοτουρκικά εκτός από νεφελώδες μοιάζει να έχει και «κοντή» ημερομηνία λήξης. Αυτή είναι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου η 7η Δεκεμβρίου, ημέρα που θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας των δύο χωρών.
Πρόκειται για τον τελευταίο «προορισμό» στον οδικό χάρτη των επαφών που έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό Αθήνα και Άγκυρα –υπό τις ευλογίες του διεθνούς παράγοντα– προκειμένου να εξομαλυνθεί το κλίμα στις σχέσεις τους και ο οποίος επικαιροποιήθηκε στη συνάντηση που είχαν την Τέταρτη στη Νέα Υόρκη ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Ταγίπ Ερντογάν.
Μια συνάντηση που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας έγινε για να γίνει ή μάλλον για να φανεί ότι κάτι καλό γίνεται, αφού και το ραντεβού του Δεκέμβρη και τα άλλα δύο του Οκτώβρη που έπονται (16 και 17/10) και αφορούν την εκκίνηση του πολιτικού διαλόγου και της θετικής ατζέντας είχαν προπαρασκευαστεί από τις 5 Σεπτεμβρίου στην αντίστοιχη συνάντηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, με τον Τούρκο ομόλογό του Χακάν Φιντάν στην Άγκυρα.
Ως εκ τούτων σοφότεροι δεν γίναμε από το τετ-α-τετ των ηγετών. Πιο πονηρεμένοι όμως θα απαιτηθεί να γίνουμε, διότι είναι ξεκάθαρο ότι η ατζέντα της Τουρκίας είναι αναθεωρητική, μαξιλαμιστική και ιστορικά απαράλλακτη. Απόδειξη ότι ενώ το ελληνοτουρκικό ραντεβού της Νέας Υόρκης είχε ως απώτατο σκοπό της διατήρηση του μομέντουμ της εξομάλυνσης και την επιβεβαίωση της διάθεσης των δύο χωρών να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο τη σχέση τους, ο «Σουλτάνος»… εμβάθυνε στην προβοκάτσια: ανέβηκε στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος του Τατάρ ως ανεξάρτητη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», ζητώντας μάλιστα την εγκαθίδρυση διπλωματικών αποστολών καθώς και την ανάπτυξη οικονομικό-πολιτικών σχέσεων με τα Κατεχόμενα.
Και εδώ είναι το σημείο που γεννιέται η αναρώτηση τι μπορεί να περιμένει η Ελλάδα από αυτή τη διπλωματική διαδικασία. Ότι μόλις υπάρξουν συμφωνίες στα θέματα χαμηλής-«ακίνδυνης» πολιτικής θα γίνει το ίδιο και τα μεγάλα; Ή μήπως ότι ένα ωραίο πρωί θα καταλάβει ότι Ερντογάν ότι δεν ζούμε πλέον στην εποχή της διπλωματίας των κανονιοφόρων και θα άρει το casus belli; Αλλά ακόμη και αυτό το θαύμα να γίνει, ειλικρινά μπορεί να πιστέψει κάποιος ότι οι σύμμαχοί μας και ο ΟΗΕ θα πιέσουν την Άγκυρα ώστε να διευθετηθεί το Κυπριακό βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, όταν επί μισό αιώνα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για τερματισμό της τουρκικής κατοχής σχεδόν στο 1/3 του εδάφους της Κύπρου παραμένουν ανεκτέλεστα;
Ας μη γελιόμαστε. Η Τουρκία δεν (συ)ζητάει τίποτα λιγότερο από την επισημοποίηση της κατοχής και διχοτόμησης της Κύπρου, η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού της απαντά ότι οποιαδήποτε ιδέα ή συζήτηση για λύση δύο κρατών στο νησί της Αφροδίτης είναι «απλώς μη αποδεκτή» και οι καλοθελητές της διεθνούς γεωπολιτικής σκακιέρας επιμένουν ότι πρέπει να κάτσουμε στο τραπέζι του διαλόγου και να αποδεχτούμε ότι ο κύκλος των ελληνοτουρκικών διαφορών μπορεί να τετραγωνιστεί.
