Το κίνητρο για να γίνει κάποιος εθελοντής αιμοδότης μπορεί να είναι διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Προσφέρεις ένα δώρο ζωής, που μπορεί να σε γεμίσει υπερηφάνεια.
Ο Γιώργος είναι 39 ετών, οδηγός σε μεταφορική εταιρεία. Η Μαρία 52, τραπεζική υπάλληλος. Ο Αλέξης 23, φοιτητής. Δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, έχουν όμως κάτι κοινό: Έχουν δώσει αίμα.
Ο Γιώργος έγινε εθελοντής αιμοδότης με το που ενηλικιώθηκε. «Ήταν ο πατέρας μου και ήταν κάτι πολύ φυσικό για μένα», λέει. «Όταν ήμουνα μικρός, νόμιζα ότι όλοι οι μεγάλοι δίνουν αίμα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν ισχύει αυτό. Ακούω κόσμο που φοβάται, χωρίς να ξέρει πόσο απλό και ασφαλές είναι».
Η Μαρία δεν ήταν τόσο συνειδητοποιημένη όταν ξεκίνησε. «Μας έδωσαν τη δυνατότητα να πάρουμε μια μέρα ρεπό από τη δουλειά για να δώσουμε αίμα και το εκμεταλλεύτηκα», παραδέχεται. «Αλλιώς μπορεί να μην το είχα σκεφτεί. Τώρα ντρέπομαι που το λέω και δεν με νοιάζει αν θα πάρω ρεπό για να το κάνω. Χαίρομαι που είμαι υγιής και μπορώ να βοηθάω άλλους ανθρώπους. Είναι σαν να στηρίζω μια φιλανθρωπική οργάνωση».
Η πρώτη επαφή του Αλέξη με την αιμοδοσία έγινε εξαιτίας ενός δυσάρεστου συμβάντος. «Ο κολλητός μου χτύπησε με τη μηχανή του και χρειάστηκε πολύ αίμα», λέει. «Ανεβάζαμε μηνύματα στα social και ήρθαν πολλοί γνωστοί να δώσουν. Είχαμε την αγωνία αν θα τα καταφέρει αλλά και αν θα ήμασταν εμείς αρκετοί. Το αίμα μπορούσε να κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο κολλητός μου τα κατάφερε. Έλεγα, μακάρι να μη βρεθεί άλλος σε τέτοια ανάγκη, και μετά κατάλαβα ότι δεν θέλει λόγια, θέλει να είμαι πάντα εθελοντής αιμοδότης».
Τα δεδομένα δείχνουν ότι για κάθε ιστορία αιμοδότη υπάρχουν πολλαπλάσιες ιστορίες ανθρώπων που χρειάζονται αίμα ή κάποιο από τα παράγωγά του. Οι ανάγκες δεν σταματούν ποτέ.
Αν μη τι άλλο, όσο αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής του πληθυσμού, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να χρειαστεί κάποιος μετάγγιση. Ειδικά σήμερα, στην εποχή της πανδημίας, που ακούμε για παράδειγμα για τη χρησιμότητα του πλάσματος, καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να είναι σωτήριο ακόμα και για κάτι που δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό.
«Ευτυχία είναι να είσαι υγιής. Ευτυχέστερο να δίνεις ζωή», λέει ο Παναγιώτης Κατσίβελας, Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (Ε.ΚΕ.Α). Η ίδρυση του Ε.ΚΕ.Α. ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα προς τη δημιουργία εθνικού συστήματος αιμοδοσίας στη χώρα μας. Οι εγκαταστάσεις του βρίσκονται στην περιοχή των Θρακομακεδόνων και περιλαμβάνουν επίσης το εργοστάσιο κλασματοποίησης πλάσματος. Ο στόχος είναι να εξασφαλίζεται αυτάρκεια αίματος και παραγώγων του σε εθνικό επίπεδο, με μονάδες αίματος που προέρχονται 100% από εθελοντές αιμοδότες.
Η περίοδο του lockdown επηρέασε όπως ήταν λογικό και την προσφορά σε αίμα, η οποία ούτως ή άλλως μειώνεται κάθε καλοκαίρι. Ωστόσο, από τη στιγμή που έχουμε εξοικειωθεί με τα μέτρα προστασίας και τα τηρούμε ευλαβικά, δεν υπάρχει λόγος να μη δίνουμε αίμα.
Το Ε.ΚΕ.Α. έχει δημιουργήσει μια νέα αίθουσα αιμοληψιών στο Αιγάλεω, η οποία λειτουργεί σταθερά και είναι εύκολα προσβάσιμη, με ιδιαίτερη μέριμνα για τη διευκόλυνση των ΑμεΑ. Εκεί, εξειδικευμένοι επαγγελματίες υγείας φροντίζουν να γίνεται με ασφάλεια αυτή η απλή πράξη αλληλεγγύης, που κυριολεκτικά δημιουργεί αποθέματα ζωής.
